Andrzej Stasiuk pojechał, odkrył, opisał. Kocha te miejsca. Nie boi się ryzykować, przemierza zapomnianą Europę z banknotami różnorakiego rodzaju w kieszeni. Goni przygodę, dreszczyk. Nienawidzi zgiełku wielkich, europejskich miast, do których tak tęsknimy, które tak kochamy i tak bardzo pragniemy naśladować. Nas gnębią kompleksy na tle Londynu, Berlina, a on po prostu lgnie do wsi, jeszcze bardziej zapadłych niż te polskie.

I pisze, pisze, dla nas, dla mnie, dla Ciebie. Swoje książki. Swoje „Jadąc do Babadag” między innymi. W tytule zawarł oryginalnie brzmiącą nazwę miasteczka, wsi, gdzieś tam, daleko, ale w samej książce można znaleźć takich nazw dużo więcej. Za dużo. To może przytłaczać nieświadomego czytelnika, który nigdy o tych mieścinach nie słyszał i pewnie nigdy więcej się z nimi nie zetknie. Jednocześnie są fragmenty, które wzbudzają jakąś podświadomą ochotę zobaczenia czegoś ponad najnowsze turystyczne broszurki, miejsca piękne, dopieszczone, cudowne kurorty jak z bajki. Coś ponad stolice współczesnego biznesu, gdzie mnóstwo jest ludzi, zabieganych, niekoniecznie uprzejmych, a najbardziej chyba - zarozumiałych. I autor zwraca uwagę również na swoją niechęć do podobnych miejsc, a dziwną właściwie skłonność do włóczenia się po wsiach pachnących krowim moczem. Tak właśnie, krowim moczem.

Czytając trzeba się skupiać, bo łatwo stracić wątek, łatwo się pogubić. Gubić się nie warto, bo utrzymując w wyobraźni obraz tego, o czym akurat czytamy można zgłębić się w całkiem inny świat, a wszystko opisane jest z resztą w pewien specyficzny… Może duchowy sposób. Bo i z taką opinią o tej książce się spotkałam – jest to zapis duchowej podróży, nie tylko fizycznej. I całkowicie się z tym zgadzam.
Polecić mogę tylko tym szukającym opowieści o czymś ciekawym, którzy lubią niebanalne historie i przede wszystkim – niebanalne podróże.