Podróż po Polsce pociągiem z Miasta A do Miasta B * nie jest ani łatwa,

ani tym bardziej przyjemna. Przesiadki, stres, wciąganie po schodach

zazwyczaj nieludzko ciężkiej torby, poszukiwanie peronu, a często do

tego dochodzi jeszcze wątpliwa przyjemność długiego oczekiwania na

dworcu w Mieście C*. To wszystko to standard. Ale to, co przydarzyło

się podczas mojego ostatniego powrotu do domu, przerosło moje

najśmielsze wyobrażenia. Absurd na absurdzie absurdem pomiata...

TU STACJA MIASTO A

   

Dworzec w mieście A, to chyba najgorsze miejsce, jakie może odwiedzić

podróżny. "Cimno, zimno i do domu daleko", chciałoby się rzec. I

właśnie tutaj zaczęła się Absurdalnej Przygody - część I.

   

Tuż przy kasach, a właściwie nad nimi, wisi ogromny rozkład jazdy

pociągów. Tkwiąc w zakręconej kolejce kierowanej przez pomarańczowe

taśmy i znaki niemal drogowe starałam się odnaleźć mój pociąg wśród

setki innych połączeń. „Miasto A – Miasto B: 11.30”. Hmmm… coś się nie

zgadza. Wierząc Internetowi powinien być dziesięć minut wcześniej.

Pełna obaw zakupiłam bilet i ruszyłam ku ogromnym płachtom papierowego

rozkładu. 11.20 – zgadza się. Lekko zdezorientowana pomyślałam, że

została ostatnia deska ratunku – informacja. Kolejka dwa razy dłuższa

niż przy kasach skutecznie mnie zniechęciła. I tak byłam dużo

wcześniej, więc dziesięć minut właściwie nie sprawiało mi różnicy.

Nieświadoma tego, co miało się wydarzyć, dziarskim krokiem ruszyłam na

peron.

STOI NA STACJI LOKOMOTYWA…

…albo i nie, jak się okazało. Około 11.15 gdy pociąg już dawno powinien

oczekiwać na podróżnych, peron był zupełnie pusty. Nie licząc moich

towarzyszy dworcowej niedoli, rzecz jasna. Starając się zachować spokój

doczekałam do 11.30. Moje narastające zdenerwowanie uśmierzył uprzejmy

głos płynący z głośników: „Pociąg <<***>> z Miasta A do

Miasta B jest opóźniony o około dwadzieścia minut…”. I wszystko jasne.

Przestępując z nogi na nogę dotrwałam do 11.55, gdy wreszcie ruszyłam w

drogę… do kolejnych ciekawych wspomnień.