Dawno, dawno temu, w odległej galaktyce pojawił się zespół, który skrzętnie ukrywał swoją tożsamość. Przywdziali dziwaczne kostiumy i okrzyknęli się mianem Daft Punk. Z muzyką punkową łączyła ich bezkompromisowość i żywiołowość muzyczna. To była ciemna strona mocy. Po jasnej stronie ukazał się duet Air ze swoimi lekkimi i przyjemnymi dźwiękami. Jedno ich łączyło – moc sprawiania, że ludzie tańczą. Czas więc na nową generację. Gaspard Augé i Xavier de Rosnay stanęli po stronie prawej i sprawiedliwej. Nazwali się szumnie Justice. Postanowili odkurzyć nieco taneczną scenę. Podczas, gdy świat głównie odtwarza muzykę rockową z lat 80, Justice idzie tropem początku lat 90.

Ich album nosi nazwę „Cross”. Nie jestem przekonany, czy wyznawcy religii chrześcijańskiej (w rozumieniu maksymalnie stereotypowym) ucieszą się z okładki i zawartości tej płyty. Mocne, soczyste i brudne dźwięki atakują nas już od pierwszych minut i nie puszczają aż do ostatnich taktów. Z drugiej strony na płycie znajdziemy też nieco łagodniejsze brzmienia oraz utwory łatwiejsze w odbiorze na parkiecie. Określenie tej muzyki jako „dance” lub „elektro” wydaje się nie oddawać w pełni jej charakteru. Gdzieś kołacze się określenie „nu rave”. Tak naprawdę, to jest kapitalna płyta. „Mięso” zaczyna się gotować już od wejściowego „Genesis”. Płynnie przechodzimy w „Let There Be Light”, aby w końcu dojść do singlowego „D.A.N.C.E.”, który w Polsce doczekał się już wielu zwolenników. Muzyka, którą proponuje Justice ma ten sam pokład energii co Chemical Brothers, jest równie bezkompromisowa co Daft Punk oraz „ma momenty” a`la Air – czyli wszystko co najlepsze. Wydaje się, że póki co jest to główny kandydat na płytę roku w dziedzinie klubowo – elektronicznej.

Tutaj możecie sobie potańczyć †

Justice – Cross
Ocena: ***** 

Skala:
****** - arcydzieło
***** - wybitne
**** - dobre
*** - średnie
** - złe
* - zgubne