W dzisiejszy czasach stawianie pytania o nieśmiertelność, może być zarówno wyświechtaną banalnością, jak i tematem rozmywającym się w tak wiele wątków kulturowych, że trudno zwłaszcza, kiedy, to w społeczeństwie panuje relatywizm moralny określić, o czym generalnie należy pisać, aby nie zmierzić potencjalnego odbiorcy. Wypieranie myśli o śmierci to jedna z naczelnych cech obecnie panującej pop-kultury. Zgon osobisty lub śmierć naszych bliskich to tematy pogranicza. Owszem, za sprawą mediów zalewa nas ciągły potok informacji związanych ze śmiercią, ale tak naprawdę nie jest to śmierć, która nas dotyczy. Przyzwyczajamy się do obrazków z różnych stron świata, tak samo jak do zapachu proszku do prania, którego używa się w domowym gospodarstwie. Rzecz natomiast przybiera zupełnie inny obrót, kiedy to owych podstawowych gospodarskich czynności nasi bliscy lub my sami nie możemy wypełnić - o zgrozo, z powodu choroby lub śmierci. Następuję trauma, krzyk egzystencjalny i pytanie, dlaczego umieramy!

Czasem wiadomości przekazywane za sprawą mediów, przybierają postać spektaklu mortycznego. Płonące autokary, śmierć papieża, wypadek w kopalni Halemba. Krążymy wówczas wokoło wątku, aż do bólu czy zniesmaczenia. Zadajemy sobie pytanie czy słusznie Prezydent wprowadził okres żałoby, czy należy odwołać wszystkie imprezy kulturalne, turniej skoków narciarskich z Adamem Małyszem w roli głównej itd. Do spektaklu jak do żołnierskiego szeregu dołączają nasze komentarze i opinie typu: „Gdzie był Bóg? Kiedy Ci z autokaru płonęli w nim żywcem?” - Jeden z hierarchów Kościoła powszechnego oznajmił: „On już tam na nich czekał! Ofiary francuskiego włajażu prosto z płonącego autokaru przeniosły się do raju!” Jedna z kobiet natomiast stwierdziła: „Oby już nie było więcej takich wypadków, oby ludzie nie ginęli w taki sposób”. Podobnego typu retoryka pokazuje, do czego prowadzi wypieranie swojej śmiertelności. W tyglu koncepcji, jakie determinują nasze życie za sprawą przemijania można wyróżnić najbardziej podstawowe ujęcia nieśmiertelności. Reinkarnacja masuje naszą świadomość twierdzeniem „na pewno nie umrzecie”, jest cały kołowrót wcieleń, trzeba pracować mocno i starać się być dobrym człowiekiem, aby w kolejnym wcieleniu nie zostać np. kobietą (tak pomyśli mężczyzna w kręgu hinduistycznym), czy zwykłym robakiem. W tej koncepcji mamy drugą szanse, a nawet wiele szans na to, aby stać się kimś lepszym. Drugim sposobem myślenia jest wiara w nieśmiertelną duszę, która jest kolejną odmianą hasła nie umrzecie! W tym wypadku ciało umiera, a dusza idzie od razu do raju, tak jak wypowiedział się jeden z księży o czekającym na śmierć podróżników Bogu.