p {

text-indent: 50px

} Może 30-40% dorzuciłoby, że instytucje te są też po to, aby umożliwić przekwalifikowanie się zainteresowanym oraz psychologicznie wesprzeć w planowaniu kariery. Rzeczywistość, przynajmniej tak wynika z moich doświadczeń, jest inna.

Dwa miesiące temu postanowiłam zacząć szukać sobie pracy, tzn. nieformalnie szukałam już wcześniej, teraz postanowiłam swoim problemem podzielić się z urzędem do tego, tak mi się wydawało, powołanym. Nie, nie żyję na koszt podatnika, zarówno utrzymanie jak i ubezpieczenie ofiarowuje mi mąż. Mój problem polega na tym, że mam wyższe wykształcenie, ba! nawet ukończone studia podyplomowe, dziecko w wieku wczesnoszkolnym i jakiś czas temu przekroczoną magiczną liczbę 35 lat życia. W moim zawodzie raczej trudno o pracę (jestem pedagogiem wczesnoszkolnym) zatem pomyślałam o przekwalifikowaniu.

Jak powszechnie wiadomo, Powiatowy Urząd Pracy dysponuje ofertą bezpłatnych kursów przeznaczonych dla osób zarejestrowanych. Kiedy pokazano mi listę oferowanych szkoleń, byłam zaskoczona ich zakresem. Dopatrzyłam się tam, prócz oczywistych murarz – tynkarz czy też zbrojarz – betoniarz, kursu księgowości, zarządzania zasobami ludzkimi, kadr, pozyskiwania funduszy unijnych, grafiki komputerowej oraz kursów językowych na wszelkich poziomach. Oferta, jak widać, niezwykle bogata. Tyle, że to tylko pozory. Wyraziłam chęć uczestniczenia kolejno w trzech kursach, ale za każdym razem otrzymywałam odpowiedź, że niestety, nie dojdzie on do skutku, ponieważ … nie ma chętnych!!! Moje zdumienie nie miało granic!! W mieście, gdzie, jak podaje Podlaski Rynek Pracy, we wrześniu było ok. 3000 zarejestrowanych bezrobotnych z wyższym wykształceniem w wieku do 27 lat a statystyki milczą na temat starszych wiekiem i tych, co mają średnie wykształcenie, nie było chętnych na kursy?? Szkoły językowe żądają grubych pieniędzy za naukę a tu nikt nie chce za darmo (!!!) uczyć się hiszpańskiego czy włoskiego??? Po chwilach zdziwienia w końcu trafiłam na kurs, na który przyjęto moją wypełnioną ankietę, przeprowadzono rozmowę kwalifikacyjną w pokoju doradcy zawodowego i nakazano czekać na rezultat rekrutacji. Błędnym jest bowiem myślenie, że każdy kto chce – może.

Zagadka dotycząca szkoleń – widm rozwiązała się sama … po jakimś czasie. Ponad półtora miesiąca czekałam na informację z Powiatowego Urzędu Pracy a niedoczekawszy się jej, zadzwoniłam. To, co usłyszałam, wyjaśniło wszystko! Kurs, który miałam odbyć dzięki wsparciu urzędu, nie był wcale taki pewny, bo nie wiadomo było, czy będą na niego pieniądze. W pierwszej kolejności finansuje się bowiem kursy „zamówione” przez potencjalnych pracodawców. Usłyszałam, że jeżeli znajdę sobie pracodawcę, to urząd ( a w zasadzie starosta) sfinansuje mi kurs. (sic!!) Moja ankieta jest ważna do końca roku, więc jeśli będę miała szczęście, będą pieniądze i przetarg na prowadzenie tego kursu rozstrzygnie się sprawnie, to może uda mi się chociaż trochę poznać księgowość. Następnie wyjaśniła się sprawa z kursami „na które nie było chętnych”. Wygląda to banalnie prosto: żeby ruszył kurs, powiedzmy sobie języka włoskiego, panie w urzędzie muszą przyjąć minimum 20 zgłoszeń na ten kurs po to, żeby na szkolenie przyjąć 10 osób. Reszta jest „z różnych przyczyn” odrzucana.