W polskim społeczeństwie trudno nie zauważyć napływów ‘amerykańskiej kultury’, jej obyczajów i mentalności szczególnie na młodych ludzi, zafascynowanych muzyką, kinematografią i sposobem bycia Amerykanów.

Jeszcze 10 lat temu funkcjonował w Polsce stereotyp Amerykanina jako przedsiębiorczego optymisty, o silnym poczuciu indywidualności i odpowiedzialności nad własnym losem. Ten stereotyp nieco uległ zmianie, jednak młodych Amerykanów nadal postrzegamy jako ludzi szczęśliwych, zdrowych, robiących karierę i używających z życia.

Czy aby na pewno sposób w jaki postrzegamy Amerykanów jest zgodny z prawdą? Jeżeli chodzi o amerykański indywidualizm, warto przytoczyć teorię, modną w ostatnich latach w amerykańskich kręgach akademickich, że „Każda pojedyncza jednostka, zanim stanie się niezależna jest tworem jakiejś grupy która determinuje jej tożsamość.” Wielu z nich głosi również, że skoro wszyscy jesteśmy równie „godni sukcesu”, a nie wszyscy go osiągamy w równych stopniu, to o ile nie jest to wynikiem dyskryminacji grupowej, z pewnością jest to wynikiem ułomności jednostki (atrofia motywacji, deficyt uwagi, syndrom pośpiesznych decyzji.. itd.) – więc są to jednostki teoretycznie, według amerykańskiego „terapeutycznego” sposobu myślenia, nadające się do terapii. Gdyby przyjąć taki sposób myślenia można by w oparciu o szacowanie (na podstawie istniejących źródeł) dziennikarza Jima Widnolfa zakwalifikować do terapii aż 77% Amerykanów.

Czy amerykańskie podejście, by każdy najmniejszy problem o podłożu psychologicznym konsultować od razu z psychiatrą daje dobre efekty? W pewnym sensie na pewno tak (obie strony są zadowolone – psychiatra zarabia, a klient odchodzi z poczuciem lekkości i prostoty świata[do następnego błahego problemu]) mimo to uważam, że chodzenie z każdym najmniejszym problemem do psychiatry świadczy o braku samodzielności i o nieumiejętności poradzenia sobie w życiu.

Natomiast stereotyp młodego Amerykanina jako człowieka szczęśliwego, zdrowego żyjącego pełnią życia negują Mary Pipher i William Pollock. Mary Pipher w swojej książce pt „Ocalić Ofelię” pisze: „Tak jak samoloty i statki tajemniczo znikają w Trójkącie Bermudzkim, tak też katastrofie ulega masowo osobowość amerykańskich dziewcząt. Roztrzaskuje się ona i spada.”A William Pollock stwierdza, że Amerykanów nęka emocjonalna pustka i cicha depresja. Zastanówmy się, czy zdrowe (za jeden z przymiotów ‘zdrowego społeczeństwa’ uznaję nie najgorszy stan ogólnej wiedzy o świecie) może być społeczeństwo, w którym rząd federalny nie kontroluje ani nie finansuje systemu oświaty. Poziomem nauczania kieruje zazwyczaj rada szkól lokalnych która w 90% jest finansowana przez władze lokalne i tylko w 10% przez władze federalne.