„Z powodu żałoby wprowadzonej przez Prezydenta w dniach takich i takich ćwiczymy bez muzyki”. Tak mniej więcej brzmiał napis na kartce, którą zobaczyłam wczoraj na siłowni.

Dzień wcześniej przed przedstawieniem teatralnym uczciliśmy pamięć ofiar ostatniej katastrofy lotniczej minutą ciszy. Portale internetowe i kanały telewizyjne okraszają swoje loga czarnymi wstążeczkami. I to jest tak zwana Żałoba Narodowa. Przepraszam, ale ja nazwałabym to raczej Hipokryzją Narodową, czy też Hipokryzją Rządową.

Wprowadzenie żałoby narodowej to wyraz szacunku dla rodzin zmarłych i nie ma w tym nic złego. Ale co to za szacunek, kiedy na siłowni zamiast radia słucha się odtwarzacza mp3, a po teatrze idzie się na piwo? Jaki sens ma wprowadzanie żałoby narodowej jeśli spora część narodu nie identyfikuje się z tragedią, ba, niektórzy nawet o niej nie wiedzą? Po co narzucać komuś żałobę, jeśli nie jest ona naturalnym odruchem? Bo tak wypada, a na wizerunek władz źle to nie wpłynie.

Przy tym wszystkim media będą miały pożywkę przez następne kilka tygodni. Szopka wokół cudzej tragedii - oto nasz narodowy szacunek. Pozostaje do przemyślenia jeszcze jedna kwestia.

Dlaczego wprowadza się żałobę narodową z powodu śmierci 20 lotników, a z powodu śmierci 5563 ofiar polskich dróg w roku 2007 nie? Sarkastycznie można by spytać, czy istnieje jakiś próg w hierarchii społecznej, który trzeba przekroczyć, aby zasłużyć na żałobę narodową po swojej śmierci.

Nie chcę być źle zrozumiana – nie uważam, że ofiarom nie należy się szacunek, że powinno się przejść obojętnie wobec cierpienia ich rodzin. Jestem za współczuciem i żałobą, ale żałobą szczerą, noszoną w sercu, a nie wywieszoną na kartce. Za żałobą, a nie hipokryzją...

W trakcie pisania powyższego artykułu zauważyłam, że Piotr Wasiak już poruszył ten temat. Niech więc mój tekst będzie komentarzem i poparciem dla Jego wypowiedzi.

O żałobie czytaj także

http://www.ithink.pl/artykuly/polska/wydarzenia/zalowac-zaloby/