Śliczna ta moja żona, taka pełna kolorów,

Mój uśmiech okruchów pamięci.

Pyszna ta herbata. Dwie łyżki cukru.

Ależ fajtłapa. Ten Parkinson.
Czarno-białe zdjęcie. Czemu śmiejesz się do mnie?

Znam cię, echo mojej przeszłości.

Herbata. Nie ta sama. Taka rozmyta.

Boli goryczą. Przeklęta cukrzyca.
Czyjeś zdjęcie. Córka wmawia, że to moja żona.

Głos podobny. Ale czy to na pewno moja córka?

Nie mogę znaleźć herbaty. I znów ktoś poplamił obrus.

Alzheimer. Boleśnie przypomina o lekach.