Wchodzi do autobusu starsza pani, która upatrzyła sobie miejsce, na

którym akurat siedzisz ty i nieważne, że obok jest inne, wolne, ona

chce usiąść NA TYM i będzie tak długo nad Tobą stała i stękała, aż

zrobi Ci się niedobrze i przesiądziesz się na tamto, którym

„wzgardziła”.  Po chwili jednak  zwolni się kolejne miejsce, a owa

kobieta poderwie sie i czym predzej je zajmie.
Takiego zachowania chyba nigdy nie zrozumiem. To żałosne, ale niestety prawdziwe.

Albo

kiedy młody mężczyzna, około dwudziestki, który tak samo, jak i ty

czeka na swoją kolejkę w sklepie komputerowym, nagle zaczyna robić

ludziom awanturę, o to, że on tu czeka, że wypadałoby żeby go ktoś

obsłużył itp. a po długim monologu oświadcza, że jego noga więcej nie

postanie w tym sklepie, ciągle jednak w nim stoi i krzyczy. A kiedy

ochroniarz próbuje go wyprowadzić ze sklepu , on wciąż kontynuuje swój

wywód na temat swojej nogi, która progu tego sklepu od tego dnia nie

przekroczy już nigdy, ale wychodzić jakoś mu nie w głowie.

Przypomina

mi to pewną anegdotkę o niejakim niedźwiedziu, któremu wyrwano uszy

ciągnąc go do miodu, a następnie wyrwano ogon odciągając od niego. Są

tacy ludzie na tym świecie, którym po prostu nigdy nie dogodzisz.

Czasami aż żal ... serce ściska.

Ze

względu na to, że przynajmniej 10 godzin w tygodniu poświęcam na

dojazdy i przyjazdy autobusem, jest on również miejscem, w którym

najłatwiej mi zaobserwować różnego rodzaju ludzkie zachowania. Kiedy

jest w miarę pusto, i ma się możliwość „wyboru” miejsca siedzącego, to

niektóre osoby nie mogą się zdecydować, czy usiąść na kole, czy za

kołem, przy oknie, z brzegu, tyłem do kierunku jazdy, a może przodem?

Śmiesznie to wygląda, kiedy sprawdzają każdy wariant, zmieniając co

chwila miejsce, na to „lepsze”. Kolejny przykład osób z kategorii: „tak

mi źle i tak niedobrze”.

Ostatnio przypadkowo usłyszałam

rozmowę dwóch studentów, która mniej więcej dotyczyła wykładowców na

ich uczelni. Pierwszy z nich mówił o tym, jak bardzo wymagający jest

jego profesor od historii sztuki, drugi zaś skarżył się na nadmierne

lenistwo wykładowcy filozofii.