Żyję na pustyni uczuć

Nic nie żyje-nic mnie nie wzrusza:

samotności cień ociekający krwią

padoły marzeń, trupowate sny, marmurowych wspomnień smród
Sama, jak wyspa w nacierającym żywiole

Życia i wypadów historycznych

pomyłka...
Nieszczęśliwie kochająca pokój-

za cały swój dobytek ma ino

przestrzeń własnej wyobraźni (życie jawi się w jej kolorach...)
Jakby nikogo nie było-śmiertelna pamięć

I pociski dawnego życia...tkwią, krwawiąc

Jakby nic dobrego w jej życiu....zimno gnata
Za oknem dziura i ciemno...nie ma

A wewnątrz-cisza najgłośniejsza...dusi

Czekaj...
Śmierć w dniu wyzwolenia

Śmiertelny w dniu owocu

Życia odwieczna capoeira salw

tańcz, pij, śpiewaj!!

nie umieraj!
Nie mam siły-bo życie tak boli...

Być tam gdzie mnie nie będzie

Schować się...jednoczas, półżycie,półśmierć,nie-przestrzeń
Nikt Mnie nigdy nie znajdzie...

trumny nie wniosą przez próg

Żeby nie patrzeć

Nie czuć (współ)
Bo po co?Po co Ja po co Ty?

Po co światu moja twoja pustka wyzwolona...

Po co mi świat!

po co wszystko i tak nic jest nic
O wiele lepiej pozamykać każdy otwór siebie-

okna i drzwi...i nie wejdą
tylko przykryć łeb kocem niczego

i to nieważne , że łzy-pijawki spływają po uduszonych policzkach

to nieważne,że w naiwnym sercu powoli brak tchu...

i miejsca na ból...

to nic...tak będzie najwolniej

i wolność!
Atis