Ten facet intrygował mnie już od jakiegoś czasu. Bardzo inteligentny i równie samotny. Z nikim na studiach się nie zaprzyjaźnił, a to był już czwarty rok. Nie wiem dlaczego, może z powodu mojego uporu, w końcu się przede mną otworzył. Nie powiedział wiele, kilka słów o jego przeżyciach, emocjach… niby nic wielkiego ale jednak mnie poruszyło.
Zaczęłam się zastanawiać, czym jest to zaufanie… do tej pory było dla mnie oczywiste, że zaufanie się ma. Każdy z nas je posiada i obdarowuje nim innych. Ale po tej jednej krótkiej rozmowie dostrzegłam też inny aspekt. Czasem tak trudno jest zaufać. Opowiedzenie prawdy o samym sobie czasem jest równie wstydliwe jak nagość. I bardzo, bardzo bolesne. Ile odwagi trzeba czasem mieć, żeby powiedzieć: „jestem nieszczęśliwy” albo „potrzebuję pomocy”.

Od tej pory doceniam nawet najmniejsze „prawdy”, które ktoś mi powierza. Bo jest to dar bezcenny, jeden z największych, które ktoś nam może dać.