Opowieści o swobodnym balansie duszy nad ciałem, ciemnym tunelu czy nienaturalnie pięknym świetle, zgrabnie gimnastykuje umysły rzeszy naukowców. Trudność odnalezienia dowodu na funkcjonowanie człowieka bez ciała, sięga zenitu. Cały świat zadaje sobie jednakowo trudne pytanie
Czy rzeczywiście istnieje życie po śmierci?
Odpowiedz ludzi mających za sobą doświadczenie z pogranicza śmierci posiada ogromną tajemnicę i rodzi szereg wątpliwości. Ich TAK, brzmi na tyle dobitnie, że aż niekontrolowana zazdrość przebiegle wkrada się do wielu serc ludzkich.

Co zdołało przekonać tę garstkę wybranych? Który element wizji był dla nich decydujący?
Czytając relacje osób, które przeżyły doświadczenie z pogranicza śmierci, odnalazłam pewnie podobieństwa, istotne dla tego zjawiska.

Otóż można wyróżnić następujące elementy, powtarzające się u większości


Uczucie wyjścia z ciała i obserwacja bliskiej przestrzeni z lotu ptaka. (Czy jest to wystarczający dowód na istnienie duszy?)

Tunel (Długi, ciemny. Dusza przesuwa się w nim z zawrotną prędkością. Naukowcy próbują to tłumaczyć zaburzoną pracą mózgu)

Światło (nieporównywalne do ziemskiego światła czy blasku. Zastanawiające jest to, że nie jest ono oślepiające. Czy fakt ten może wysuwać hipotezy, dotyczące wyjątkowych zdolności duszy człowieka?)

Serdeczność, miłość, błogi spokój (uczucia w wizji były nad wyraz pięknie, silne i nieskończenie dobre)

Muzyka (uspokajająca, pomagająca się zrelaksować, nieporównywalna z żadną ziemską nutą)

100% sprawność (niewidomi -widzieli, niepełnosprawni - odzyskali zdrowie, brak bólu fizycznego)
Naukowcy wciąż szukają coraz to nowszych tłumaczeń, na temat wizji ludzi, znajdujących się na progu śmierci. Uparcie dążą do własnej prawdy, której nie chcą wiązać z życiem pozagrobowym. Z pewnością każdy, kto nie miał okazji przeżyć tego stanu, podchodzi z rezerwą do każdej informacji na ten trudny temat. Ale czy nie warto wierzyć, że istnieje jakaś nadzieja po śmierci? Czy nie warto, dzięki świadectwu tych ludzi, ponownie poszukać prawdziwego sensu życia? W końcu czy nie warto przestać bać się samej śmierci, która może okazać się miłym doświadczeniem?