Po tych wstępnych etapach kończy się miłe przytulanie, bombardowanie miłością, a adept przechodzi do stopniowego wspinania się po drabinie hierarchicznej, jednocześnie poddaje się wzrostowi siły i przymusu. Sekta, przechodzi do narzucenia nowych obowiązków. Adept zaczyna przyjmować wszystko, co jest nań nakładane i zaczyna odczuwać z wolna ciężar oczekiwań. Mnożą się w tym okresie rozmaite szkolenia, kursy, na których nie wypada nie być, konferencje i namowy, ale i też adept jest wcielany do pospolitego werbunku kolejnych ofiar przyszłych członków sekty. Z tych wszystkich obowiązków często musi się rozliczyć, co do godziny lub ilości dokonanych czynów ze skutkiem pozytywnym lub negatywnym. Uczeń jest niemal wyczerpany, nie ma czasu na swoje prywatne życie, a jego i tak małe kontakty ze światem zewnętrznym topnieją niczym bryła lodu dryfująca w cieplejsze rejony globu.
Jak u narkomana, tak u człowieka uzależnionego od nowej grupy, mimo ciężaru nałogu, dochodzi do rozładować napięcia podczas sesji grupowych. Czas odpoczynku jest jakby rekompensatą, tego wszystkiego, co uciążliwe w byciu w sekcie. Sekta dba o ryt i ceremonie, odbiorcy serwisu czują się usatysfakcjonowani i nabierają podczas ceremonii energii i przekonania, że warto dalej zacieśniać więzy z sektą. W tym wypadku mamy już do czynienia z umysłowym ciągiem narkotycznym. Tak przygotowany i podległy człowiek jest gotowy na radykalną modyfikację ducha i rozmaite manipulację, staje się marionetką w rękach innych, ludzkim robotem dającym od siebie bezkrytycznie wszystko, czego zażąda od niego organizacja. - Szereg prac odbywa się oczywiście najczęściej nieodpłatnie; ze szkoleniami lub materiałami do podwyższenia swoich kwalifikacji jest odmiennie, fundusze płyną szerokim strumieniem zawsze ku górze, czyniąc w sektach z szeregowych wyznawców życiowych bankrutów, którzy scedowali swoje fundusze i energię życiową na rzecz organizacji oraz przełożonych (częste Kościół Scjentologiczny).


Inne wyznaczniki sekty, to ideologią schedy po poprzednikach. Każda sekta szuka konkretnego punktu odniesienia, znajdującego się w uznanej przeszłości i tak np. Świadkowie Jehowi jako organizacja szukają odniesienie w Reformacji, podobnie inne kościoły wywodzące się ze Stanów Zjednoczonych, szukają wzmocnień w Marcinie Lutrze, Waldensach, Albigensach itd. Ich rodowody mają jednak troszkę inną proweniencję i zazwyczaj można się ich doszukać w pozycjach historycznych. Co ciekawe funkcja guru w sekcie posługuje się również schematem zapętlenia historii o własnym życiorysie. Guru są albo wyjątkowo świętymi osobami, którym w przeszłości zdarzyła się niesamowita historią, albo byłym marginesem czy patologią doznającą nagle oświecenia dla całego grzesznego świata. Kłamstwo jest oczywiście bardzo często używane; historie przywódców, liderów (guru) zazwyczaj mają się zupełnie inaczej niż słyszy się, to od nich samych.