Rzeka Patuca licząca sobie 320 km długości jest największą rzeką Hondurasu i drugim co do wielkości ciekiem wodnym Ameryki Środkowej. Patuca stanowi także aortę jednego z największych naturalnych ekosystemów tropikalnych zlokalizowanych na północ od Amazonii, znanym jako Moskitia (mos-Kee-tya). Wybrzeże Moskitów położone na obszarze dzisiejszego Hondurasu i Nikaragui w okresie kolonialnym było krainą ucieczki dla afrykańskich niewolników, którzy zbiegając z niewoli u kolonów znajdowali nową ojczyznę na tym bagiennym i zalewowym obszarze, inni jak przodkowie ludu Garifuna przybyli tu z Małych Antyli. Spotkanie afrykańskich niewolników z Rdzennymi Amerykanami z grup językowych Karib i Arawak dało początek nowej zunifikowanej kulturze, której kontynuatorami są współcześni rodowici mieszkańcy tego obszaru, pochodzący ze społeczności Miskito, Pech, Tawahka oraz Garifuna. W XVIII i XIX wieku mieszkańcy krainy Moskitów posiadali własne państwo, które znajdowało się jednakże pod silnym protektoratem brytyjskim.
Dzisiaj honduraska Moskitia stanowi jeden z najlepiej zachowanych naturalnych ekosystemów Ameryki Środkowej. W obszarach zamieszkiwanych przez rdzenną ludność utwardzone drogi stanowią rzadkość, głównym środkiem transportu są rzeki oraz piesza wędrówka. Patuca wraz ze swoim dorzeczem jest uświęconym krwiobiegiem Moskitii. Wiele gatunków ryb żyjących w nurtach tutejszych wód wiedzie migracyjny tryb życia, wędrując w dół rzeki aż do oceanu. W rytm tego cyklu ryby składają ikrę i zapewniają sobie ciągłość pokoleń a tym samym całego gatunku. Mokre lasy Moskitii są domem dla dziesiątek gatunków zwierząt w tym wielu zagrożonych: wśród nich znajdują się tapiry i jaguary. Względna izolacja tego obszaru od dziesięcioleci stanowi pokusę dla szukających schronienia przestępców i gangów ale pierwotni obywatele tych ziem to potomkowie rdzennych mieszkańców oraz napływowej ludności afrykańskiej, którzy stworzyli własny autonomiczny krąg etniczny i kulturowy.
Spokój Moskitii może jednak zostać dotkliwie naruszony przez nowe rządowe projekty mające na celu generowanie nowych źródeł energii. Pierwsze plany utworzenia elektrowni wodnych na rzece Patuca zostały zablokowane w 1999 roku z powodu konsekwencji jakie przyniósłby ten projekt dla lokalnego środowiska. Najczarniejsze scenariusze krystalizują się jednak ponownie – i jak wiele wskazuje – z niebezpieczeństwem i realizmem większymi niż kiedykolwiek wcześniej. Po wojskowym zamachu stanu z 2009 roku, który obalił legalnego prezydenta Zelayę i zaktywizował tysiące Honduranów, nowo obrany rząd dąży do realizacji projektów energetycznych z determinacją większą aniżeli wszyscy jego poprzednicy razem wzięci. Niespełna rok od zaprzysiężenia nowego prezydenta, Porfirio Lobo Sosa, honduraski parlament zatwierdził 17 stycznia 2011 roku dekret o budowie trzech hydroelektrowni: Patuca I, Patuca II oraz Patuca III. Wcześniej przedsięwzięcie zaaprobowali Minister ds. Zasobów Naturalnych Hondurasu oraz Bank Światowy, przychylając się zbiorowo do stanowiska, że tamy nie spowodują szkód dla środowiska naturalnego Moskitii. Głównym koncesjonariuszem budowy tam na rzece Patuca zostało chińskie przedsiębiorstwo Sinohydro w którym znaczne udziały posiada chiński rząd. Sinohydro zapisało się w historii hydroenergetyki budową Tamy Trzech Przełomów na rzece Jangcy w Chinach, obecnie największej takiej konstrukcji na świecie.