Jest jednak w tym wszystkim coś pocieszającego – choć nachalnie i wyniośle, to Kraków poszukuje jednak tożsamości. Tę starą traci nieubłaganie i może nawet bezpowrotnie. Hiperkonsumpcja przemysłu turystycznego zmusza do zamknięcia gołębi w kojcu, a ulicznych mimów nakazuje ustawić w szeregu. Szkoda, że wysokie aspiracje jednostek odpowiadających za kształtowanie kulturalnej tożsamości Krakowa nie idą w parze z rzeczywistością, a energia pakowana w promocję i rozgłos nie idzie tam, gdzie potrzeba jej do pracy.
Na koniec, wszystkim będącym w Krakowie proponuję zabawę: stańcie w okolicach barbakanu, jeśli to możliwe to gdzieś względnie blisko przystanku tramwajowego i spytajcie 10 osób „Którędy do galerii?”, następnie zanotujcie, ile osób nie będzie wiedziało, ile osób w odpowiedzi będzie chciało uściślenia, o którą galerię chodzi, a ile skieruje was do Galerii Krakowskiej.