- Proszę cię – szepnęła ledwo słyszalnie dysząc ciężko – pomóż mi.
I złamał się. Spojrzał na żonę, a w oczy zapiekły go łzy. Tak dawno nie płakał. Jednym ruchem drżącej ręki wsypał do szklanki pół butelki niebieskich pastylek i przystawił do ust kobiety. Spojrzała na niego z wdzięcznością i w kilku łykach połknęła wszystko. On opadł bezwiednie na fotel i widział jak jego żona patrzy na niego z uśmiechem i żegna się ze światem. Bardzo bolało go odejście kobiety życia. Choć tłumaczył sobie, że zrobił to na jej prośbę i dla jej dobra nie mógł sobie wybaczyć. Czuł się mordercą.

W każdej z opisanych historii mamy do czynienia z utratą życia. Śmierć nie może jednak tak wyglądać. O odejściu tych ludzi zadecydował, nie jak powinno być Bóg, ale człowiek. Człowiek, którego głównym prawem i zasadą jest poszanowanie życia innej osoby. Nie ma on prawa ingerować w czas dany bliźniemu. Bóg powołując nas na świat dał każdemu z nas zadanie. Nakazał, byśmy przez ścieżkę życia szli, niosąc nasz krzyż i wypełniając zadaną nam misję. Krzyżem starszej kobiety było jej kalectwo. Popełniła ona niejako samobójstwo. Odchodząc nie dokończyła swojej misji, gdyż zadaniem chorych jest uczyć nas cierpliwości i wiary. Zastanówmy się również nad aborcją. Jest to zabieg nielegalny w Polsce. Odpowiedzialność karna grozi matce jak i lekarzowi, który podjął się przeprowadzenia takiego zabiegu. Mimo wszystko przeprowadzenie go nie stanowi dużego problemu. Są one powszechne w gabinetach ginekologicznych, po godzinach codziennej pracy. Niektórzy ludzie nie traktują aborcji jako morderstwa. Zależy to , od jakiego momentu będziemy liczyć życie ludzkie. My jako chrześcijanie wiemy jednak, że już zarodek będący pod sercem matki jest dziełem i stworzeniem Bożym. Nie jestem sobie w stanie wyobrazić powodu, dla którego matka mogłaby zabić własne dziecko. Wiemy jednak, że takich zabiegów wykonuje się bardzo dużo, więc co jednak kieruje kobietami decydującymi się na taki krok. Ludzie wysuwają argument, że lepiej ażeby dziecko nie urodziło się cale niż gdyby później miało być niechciane i porzucone. Lepiej? Ale dla kogo? Na pewno nie dla dziecka. Człowiek ma wiele potrzeb. Pragnie miłości, tolerancji, poczucia jedności z Bogiem i bliźnimi. Najważniejsze jest jednak to, by dano mu szansę żyć i swoim życiem dawać świadectwo miłości Bożej.