PIERWSZE HOMINIDY
Nasza opowieść rozpoczyna się przed wieloma milionami lat temu. Spoglądamy na nią przez ledwie uchyloną okiennicę. Stanowi niewielki wycinek większej całości; jest więc nadal nie kompletna, i jak należy przewidywać, jeszcze wiele faktów dotąd zakrytych, zostanie dopiero odsłoniętych bądź skorygowanych.
Pierwsze człowiekowate, lub jak kto woli antropoidy, pojawiają się według współczesnej wiedzy już około 7 mln lat temu. Granice tak odległego datowania przesuwa w czasie niezwykłe znalezisko jakiego dokonano w środkowej Afryce w latach 2001-2002. W pobliżu jeziora Czad zostaje odkryta czaszka Sahelanthropusa tchadensis, którego klasyfikacja pozostaje nadal nie jasna. Niektórzy badacze, tj. Martin Pickford i Brigitte Senut uważają, że Sahelanthropus był przedstawicielem mioceńskich małp człekokształtnych (22,5-5 mln lat temu). Inni, jak Michel Brunet, widzą w nim jednego z przedstawicieli wczesnych hominidów. Czaszka Sahelanthropusa przypomina ludzką. Warto zwrócić uwagę zwłaszcza na uzębienie pozbawione charakterystycznych kłów. Oczodoły za to usadowione są zdecydowanie szerzej niż u człowieka współczesnego. Spór pozostaje nie rozstrzygnięty.
Kolejny na drodze poznania staje Orrorin Tugenensis, odkryty w 2000 roku przez Pickforda i Senut, w Kenii. Szczątki znalezione przez ekspedycje datowane są na okres 6,1-5,8 mln lat temu. Orrorin uchodzi za istotę permisywnie dwunożną.


 



Następny ważny bohater naszej opowieści żył na pograniczu schyłkowego miocenu i wczesnego pliocenu. Szczątki Ardipithecusa są datowane na 4,4-5,8 mln lat wstecz. Spośród rodziny Ardipithecusów możemy wyróżnić dwa: Ramidus i Kaddaba. Bardziej dotąd poznany, Ardipithek Ramidus, został odkryty niedaleko wioski Aramis w Etiopii. W porównaniu z Australopitekami, o których opowiemy sobie już niebawem, charakteryzował się dość prymitywnym wyglądem. Bez wątpienia był jednak istotą o profilu dwunożnym. Pojemność puszki mózgowej Ramidusa wynosiła od 300 do 350 cm3 (u współczesnego Homo Sapiens wielkość ta waha się na poziomie 1200-1600 cm3). Ardipitheki żyły przede wszystkim w lasach i miały kończyny doskonale przystosowane do chodzenia po drzewach. Należy przypuszczać, że właśnie na nich spędzały większość czasu. Samica Ramidusa miała średnio 120 cm wzrostu i 50 kg wagi. Ze względu na dymorfizm płciowy, występujący na ogół u pierwszych hominidów, bez cienia ryzyka możemy powiedzieć, że samce tego gatunku były stosunkowo większe od swych żeńskich odpowiedniczek.