Mam 19 lat i jestem dziewicą. W przeciwieństwie do współczesnych trzynastolatek – (i starszych) nie wstydzę się tego. Może nie chwalę się tym na wszystkie kierunki świata, ale odczuwam wewnętrzną radość, że za młodu nie popełniłam tego błędu i nie robiłam tego, co było trendem wśród wszystkich koleżanek. Mam satysfakcję, że nie ulegam modom, że jestem szanowana, że oddam memu ukochanemu swój „skarb”. Tak, jestem dumna. I uważam, że dziewczęta nie powinny płakać nad tym, że „jeszcze TEGO nie robiły”. TO naprawdę nie ucieknie!

Na koniec również słówko do panów – doceniajcie w Waszych kobietach to, że się szanują. Nie nalegajcie, nie naciskajcie, tylko z cierpliwością czekajcie, choćbyście przez lata mieli żyć w wstrzemięźliwości. Wartościowych dziewcząt ze świecą dziś szukać...