Druga grupa to ci normalni. Bezgranicznie oddani swej drużynie. Regularnie bywający na meczach, organizujący oprawę, całym sercem dopingujący i wspierający swych piłkarzy. Walka za drużynę nie jest dla nich priorytetem, a niejako ostatecznością... To oni są wizytówkami swych klubów! To ich jest więcej, a mimo to w świecie mediów jakoś giną, są niezauważalni, przemilczani... Jest to wyraźny i niepodważalny dowód na to, iż większość dziennikarzy poszukuje taniej sensacji. Prześcigają się w brutalnych nowościach z tego "brudnego i zabójczego światka piłkarskiego". Z żalem (czyżby?) opisują bójki i wybryki tych "małoletnich przestępców z marginesu". Krzyczą wręcz, by Polacy nie jeździli pociągami (pociągami-widmo), którymi poruszają się kibice. Błagają, by nie zbliżali się do stadionów. Ostrzegają przed wychodzeniem z domów... Jednym słowem - istna paranoja.

Czy normalny kibic, który całkowicie oddaje się drużynie, robi co może dla swego klubu, nie czuje się pokrzywdzony, słysząc same negatywne opinie na swój temat? Nie jest mu nieswojo gdy sąsiadki go bacznie obserwują, a małe dzieci boją się nawet na niego spojrzeć, bo "mamusia ostrzegała, bo w gazecie przeczytała..."? To pytanie pozostawię bez odpowiedzi. W skórze takiego szalikowca nie jestem, więc ręczyć nie mogę. W domysłach moich odpowiedź już mam...

Kończąc wywód ten chcę podkreślić jedynie, iż jest to mój osobisty apel do wszystkich przedstawicieli mediów, aby wykazali się choć odrobiną obiektywizmu w opisywaniu szalikowców. Zapraszam na mecze, zachęcam do rozmowy z - wbrew pozorom - inteligentnymi i wykształconymi przedstawicielami grup kibiców. Wtedy dopiero proszę o zabieranie głosu...

PS. Dodać od siebie pragnę, iż za speca w tej dziedzinie się nie uważam i tylko swą subiektywną opinię przedstawiam. Niech każdy interpretuje to jak chce i ewentualnie doda coś od siebie :)
PS2. Na zdjęciu autorka we własnej osobie (szalikowiec ze mnie żaden, po prostu kocham swój Raków, co czasem pokazać pragnę).