Widzę je. Cztery, idą grupą pewnie przed siebie. Wysyłają wyakcentowane znaki seksualne, wabiąc swoje cele. Tak pozorna niedostępność, dozwolona, wieczór dopiero się zaczyna.
To też widzę, ta cała „gra” obecna od zawsze, przyjemność i łzy, skutek i przyczyna. Aktorzy - chłopak i dziewczyna. Gdzie szacunek? One nie powinny tak się puszczać…

Pewnie już tańczą. Wspólne grono i jedna tupiąc przy drugiej wymazuje resztki godności. Napoleon Bonaparte mawiał: „Piękna kobieta podoba się oczom, dobra kobieta – sercu. Pierwsza jest klejnotem, druga – skarbem” i tak pojawia się dwóch. Bogaci, muszą się wyszaleć. Na pewno nie patrzą sercem. Uśmiech za uśmiechem, wymiana spojrzeń, doskonały niemal natychmiastowy przydział ról. Dotyk za drinka, pocałunek za kluczyki. Przyjemność nadchodzi bardzo szybko.
Widzę je, wróciły i tańczą, historia pisze się od nowa. Godziny spędzone przed lustrem nie poszły na marne, pieniądze wszystkie się zwróciły.

Kolejna siedzi przy barze, poprawia makijaż, maluje usta. Muskulatura, garnitur, tej jak i poprzednich nocy niewiele jej potrzeba. Wrodzona intuicja podpowiada jej – zajęty. Jeszcze bardziej ją to kręci. Odsłania szyję, poprawia włosy, delikatnie się przybliża. Doskonale wie co robi, kilka minut później odbierając należne jej przyjemności.
Za dnia aniołki, religia, rodzina, wieczorem – nie powinny się puszczać.

Wzrok mnie nie myli, wróciły do domów, zmywają z siebie resztki przejściowego szaleństwa…
Jednak zatracona cześć szczerej kobiecości i szacunku zawsze pozostanie, niczym wirus rezydujący w ich sumieniach. Chłopak musi się wyszaleć, dziewczyna mimo wszystko nie powinna się puszczać…

Nie patrzę już, mam dość, zakładam maskę, wychodzę, tak to jest kolejna sobota…