Jednym słowem czuję strach, ograniczenie, nagonkę, bezsilność, złość… tak jakbym znalazła się w pułapce we własnym domu z własnej nie przymuszonej woli…! Do tego dochodzą jeszcze zarobki, które są jak jałmużna albo co gorsze, marne kieszonkowe. Zastanawiam się, czy aby w miarę przyzwoicie zarabiać trzeba być przedstawicielem handlowym lub medycznym lub pracować w dużej korporacji jadąc niemalże cały czas na dopalaczach, być modnym singlem z zaburzeniami emocjonalnymi i potworną samotnością?
    A gdzie życie, gdzie wolność tak bardzo nam potrzebna a odebrana? Czy żyjemy tylko po to, aby na końcu stwierdzić, że to wszystko było nie potrzebne, że do niczego nie doprowadziło, że straciliśmy najlepsze swoje lata, ba całe życie?