To samo dzieje się z księżmi. Jedni wyklinają mnie od szatana i kropią wodą święconą, a inni szanują moje poglądy. Najlepszym dowodem na to, że wojowanie nie jest nikomu potrzebne jest przyjaźń ateisty z księdzem. Mimo że wiem, co wyznaje ksiądz, ja przecież wiem, jakim jest człowiekiem na codzień. Jego wyznanie nie może mi przesłaniać jego osoby. Z jego strony jest też ogromny szacunek w moją stronę i to pokazuję nam, że każdy wierzy w to, w co wierzy i bez sensu jest podważać czyjeś wyznania, które, bądź co bądź, dotyczą sfery osobistej.
Jedni radykalni katolicy patrzą na mnie z pogardą i nie chcą się ze mna zadawać, przy tym atakując mnie milionem pytań i twierdzeń związanych z wiarą. Inni zaś wcale nie mają zamiaru mnie nawracać. Widzą, czym się kieruję i szanują za to, jak działam, a nie za to, co wyznaję. I czy tak nie może być zawsze?

Jeszcze przez długi czas wielu z nas będzie kryło swoje wyznanie lub otwarcie o nim mówiło, niekiedy zbierając za to chłostę.