W moim przypadku na szczęście odbyło się to bez dużych komplikacji i

problemów, zaakceptowałam siebie od razu. Nie zaskoczyło mnie to, nie

wywołało szoku, właściwie zero reakcji. A nie miałam wcześniej wobec

siebie żadnych podejrzeń, baa, nigdy mi się nie zdarzyło nawet przez

ułamek sekundy pomyśleć, że mogę być osobą homoseksualną. Aż dziwne, że

prędzej na to nie wpadłam. Wszak kobiety mi się podobały od zawsze,

zdecydowanie bardziej mnie interesowały niż mężczyźni. Ale ja to sobie

tłumaczyłam. Że przecież kobiety są atrakcyjniejsze. Ładniejsze. Że to

są po prostu fakty, więc nic dziwnego, że spoglądałam na jednostki płci

żeńskiej z dużo większą przyjemnością niż na mężczyzn. Podczas gdy

wszystkie koleżanki z zapałem wymieniały się wrażeniami z pierwszych

randek, pocałunków i wręcz gotowały się z z nadmiaru emocji, ja nie

wiedziałam, w czym rzecz. No ok, faceci są bo są, ale żadna rewelacja,

po prostu mnie to nie ruszało. Myślałam wtedy naiwnie i głupio, że

pewnie nie trafiłam na tego "właściwego", cóż innego mogła sobie

nastolatka pomyśleć? I tak mi życie płynęło spokojnie, bez emocji i

porywów serca, które towarzyszyły rówieśniczkom. Powoli doprowadziło to

do odizolowania się od ludzi w moim wieku. Ja nie miałam z nimi o czym

rozmawiać (głównym tematem ich rozmów były relacje damsko-męskie), a

one chyba uznały, że jestem dziwna, skoro nie rozmawiam non stop o tym

"kto z kim". Dalej mi to nie dało do myślenia. Właściwie gdzieś i to

musiało siedzieć w umyśle, podświadomie. "Dowiedziałam się" o sobie w

raczej prosty sposób. Któregoś dnia, mając naście lat, wracałam do domu

ze szkoły. I nagle, ni stąd, ni zowąd pojawiła mi się myśl: "Kurcze, przecież ja jestem lesbijką". Tak po prostu to sobie pomyślałam. I tyle. Następna myśl to było "Ok". Wtedy

jeszcze nie przychodziło mi do głowy, z czym to się wiąże, jakie są

tego "konsekwencje". Fakt, że w życiu mi nie będzie z tym łatwo, został

przeze mnie całkowicie zignorowany. Po prostu się ucieszyłam, że wiem

już co we mnie tak naprawdę siedzi.