Zastanawia mnie, skąd w ludziach tyle jadu, złości… dlatego że komuś się udało? Bo inni się odważyli i teraz mają swoje pięć albo i więcej minut (czego wszystkim wymienionym życzę)?
Nie chcę oceniać tych zawistnych malkontentów, wnikliwych obserwatorów chudnięcia i tycia Joasi Brodzik (dla mnie śliczna i zdolna niezależnie od wagi…), czasem myślę, że trzeba im po prostu serdecznie współczuć, bo pewnie są strasznie nieszczęśliwi i smutni widząc taki brzydki świat i takich brzydkich ludzi.
Zaznaczam, że nie jestem zagorzałą fanką osób, o których piszę, no może poza twórczością Pana Piotra Rubika (głównie kompozycje dla uwielbianego przeze mnie Michała Bajora), myślę tylko, że przyjemniej i lepiej żyje się, widząc w ludziach to, co dobre i ładne, podziwiając i szanując ich dokonania, a nie deprecjonując je za wszelką cenę.