W czasach niemego filmu, rolę muzyki w filmie spełniały improwizacje tzw. taperów lub wykonywane w trakcie seansu starsze utwory różnych kompozytorów, dobierane pod względem wyrazowym do charakteru filmu i momentu akcji. Niestety te utwory nie zawsze oddawały właściwy nastrój... W latach 20/30 XX w., zaczęto więc zamawiać u kompozytorów całe cykle utworów specjalnie przeznaczonych do konkretnego filmu. Sergiusz Prokofiew był jednym z pierwszych, nielicznych kompozytorów, którzy odważyli się podjąć trud napisania muzyki filmowej. Innymi, równie odważnymi, byli m.in. D. Szostakowicz (przez pewien czas był nawet taperem), A. Copland, A. Honegger, C. Saint-Saëns. Kina musiały stawać się coraz większe, ponieważ trzeba było zapewnić miejsce nie tylko widzom, ale też wykonawcom muzyki, a były to nieraz całe orkiestry symfoniczne (jak chociażby The London Symphony Orchestra). Od 1928 r. obecność wykonawców podczas filmu przestawała być konieczna, ponieważ rozwój techniki umożliwił nagrywanie ścieżki dźwiękowej w optyczny sposób na taśmie, tuż obok klatek obrazu. Dźwięk został całkowicie zsynchronizowany z obrazem. Muzyka filmowa Prokofiewa tworzona była właśnie w czasach tych zmian technologicznych i dlatego w jego twórczości pojawiają się utwory zarówno do wykonywania w kinie na żywo, jak i gotowe nagrania.

Pierwszym zamówieniem Prokofiewa był „Porucznik Kiże” w reżyserii Alexandra Faintsimmera, oparty na powieści Juri Tynianova. Muzyka powstała w 1933 r., a film ukazał się rok później. Była to zabawna komedia satyryczna. Akcja dzieje się w czasach reżimu cara Pawła I. Car zostaje gwałtownie wyrwany ze snu z powodu wrzasku kochanka służącej, który nie spodziewał się uszczypnięcia w pupę zadanego mu podczas zalotów. Rozgniewany Paweł I żąda ukarania sprawczyni całego zajścia. Aby uniknąć kary, służąca zmyśla, że kochanek był członkiem sztabu wojskowego. Car zapowiada, że oficer ten trafi na Syberię, jednak po chwili rozmyśla się i postanawia mianować go dowódcą całej armii. W całą tą sprawę zostaje wplątany Porucznik Kiże, i to on staję się tym zmyślonym oficerem, którego krzyk zrobił całe zamieszanie. Tak oto przypadek i widzimisie cara tworzy bohaterów w Rosji. Oczywiście film ten nie był dobrze przyjęty przez władzę w komunistycznym ZSRR.