Z kolei w kontaktach z Ukrainą, Lech Kaczyński kontynuując politykę wspierania tego kraju w jego dążeniu do NATO i Unii Europejskiej, milczeniem pomija sprawy wyjaśnienia trudnych relacji historycznych pomiędzy naszymi krajami.


20 czerwca miała się odbyć w Warszawie, w Belwederze, konferencja naukowa z okazji 65 rocznicy ludobójstwa OUN-UPA. Patronat miał na d nią sprawować Lech Kaczyński. Niestety, kilkanaście dni przed tym terminem, po powrocie z wyjazdu na Ukrainę, Kancelaria Prezydencka, wydała komunikat, w którym oświadczyła, że rezygnuje z patronatu, uczestnictwa w konferencji - i oczywiście - wyprosiła uczestników z Belwederu…


Polacy bardzo ostro domagają się wyjaśnienia do końca zbrodni katyńskiej i uznania jej za ludobójstwo. Niestety, pamięć o 100.000 Polaków zamordowanych na Wołyniu nie jest już tak ważna. Niestety, Lech Kaczyński traktuję politykę pamięci bardzo wybiórczo, z jednej strony prowadząc działania, które są kolizyjne wobec Rosji, z drugiej natomiast przemilczając działania prezydenta Juszczenki, który stara się oficjalnie przywrócić do pamięci Ukraińców zbrojne jednostki OUN-UPA. Niestety, w Polsce za autorytet w tej dziedzinie robi zamieszkujący w Berlinie Bohdan Osadczuk, który robi wszystko, aby zbrodnie UPA nie zostały określone tym mianem, na jakie zasługują - czyli zbrodni przeciwko ludzkości…


Problem polityki zagranicznej, prowadzonej przez Lecha Kaczyńskiego polega również na tym, że jest ona implikowana nie prawdziwym interesem narodowym, lecz jest wykładnią polityki krajowej. Kaczyński nie zrezygnuje z reelekcji w roku 2010 i w związku z tym prowadzi działania, którego, według jego oceny, mają mu przynieść kapitał wyborczy. I dodatkowo, oczywiście, jego działania (lub brak takowych), jest podyktowany interesem Jarosława Kaczyńskiego i jego partii. Najwyraźniej to było widać w trakcie dyskusji o ratyfikacji Traktatu Lizbońskiego.

 


 


Wyprawa Anny Fotygi do Waszyngtonu to skandal, skandal zaplanowany. Właśnie w tym ekscesie politycznym, sprokurowanym przez Lecha Kaczyńskiego, widać jak w soczewce wszystkie problemy, jakie Polska ma z działalnością zagraniczną prezydenta. Dobrze tylko, że to właśnie Fotyga pojechała, bo wiadome jest, że nie zostanie poważnie potraktowana.


Sukcesy Anny Fotygi z czasów jej szefowania MSZ są znane szeroko – są równie porażające, jak jej oczy, zawsze szeroko otwarte i zdumione.