Czy 'naturalność' reakcji jest warta spędzenia reszty życia na wózku – lub w więzieniu?

Dla mnie nie – i dlatego oduczyłem się reakcji, które kiedyś poznałem. Teraz zaś proponuję Ci narzędzia, dzięki którym sam możesz się tego oduczyć. Możesz je wykorzystać dla siebie, dla swojej wolności, dla lepszego życia – a być może wręcz jako coś, co kiedyś ocali życie Tobie albo któremuś z Twoich bliskich.


1. Weź odpowiedzialność za swoje emocje.

Jak często zdarzyło Ci się słyszeć stwierdzenia takie jak: „Strasznie mnie wkurzył ten korek”, „Szef mnie zdenerował”, czy „Denerwuje mnie to okno.”

Na pierwszy rzut oka jest to po prostu uczciwe opisanie swoich emocji, czyż nie? Zwróć jednak uwagę na jeden drobiazg – na to kto w powyższych zdaniach ma kontrolę. Czy ma ją osoba, która odczuwa złość – czy zdarzenie, osoba czy wręcz nieożywiony przedmiot?

Pierwszym krokiem do wolności emocjonalnej jest zrozumienie jednej prostej rzeczy – to Ty i tylko Ty masz odpowiedzialność za swoje uczucia. Twój szef nie może Cię zmusić do wkurzenia się, jeśli Ty nie wykonasz w swojej glowie procesu zwanego denerwowaniem się. Jeśli zaś chodzi o korek drogowy czy okno – przecież one nie są one nawet żywe, w jaki sposób miałyby kontrolować Twoje zachowanie?

Weź odpowiedzialność za swoją głowę w swoje własne ręce. Gdy już to zrobisz i zaczniesz postrzegać swoje reakcje jako coś, czego się wyuczyłeś, możesz się zacząć oduczać tych, które są dla Ciebie nieprzydatne.


2. Bullshit Detector

To niezwykle przydatne narzędzię opiera się o prostą zasadę – jeśli wyrobisz sobie określony nawyk, będzie on Twoją automatyczną reakcją na daną sytuację. Jeśli nawyk będzie dostatecznie silny, zajmie miejsce wcześniejszych nawykowych reakcji – w tym wypadku, nawyk rozbawionej obojętności ma zająć miejsce nawyków denerwowania się i smucenia się.

Jak zrobić Bullshit Detector?

a) Przypomnij sobie, jak reagujesz, kiedy ktoś powie jakąś głupotę, która co najwyżej może Cię śmieszyć. Przypomij sobie charakterystyczny gest, wyraz twarzy, komentarz lub parsknięcie, które pojawiają się u Ciebie w takiej sytuacji.

b) Poproś kogoś, żeby stanął za Tobą i zaczął mowić kolejne krytyczne uwagi, obelgi, ograniczające sugestie. Za każdym razem od razu reaguj poprzez gest, wyraz twarzy i komentarz, który przywołaleś w punkcie a). Jeśli Twój pomocnik zauważy u Ciebie ociąganie, wahanie, etc. Przy dowolnym z komentarzy – niech powtorzy go kilka razy, aż bedziesz w stanie skutecznie zareagować na niego z obojętnością.