Sto procent respondentów nie zrozumiało pytania. Musiałam je uściślić, a wtedy padły bardzo tendencyjne: choć nie mówię, że przez to nieprawidłowe, odpowiedzi.
Dla większości atrybuty te to buty, torebka, nowa bluzka, zakupy. Do tego jeszcze dzieci i „robota przy garach”: żaden nie zająknął się o szmince (co dziwne), ani o ciekawej osobowości – co jako kobieta, uważam za karygodne. Hmm... kobiety wymieniły kosmetyki, ubrania, zakupy, komedie romantyczne, diety, paznokcie, siedem na osiem „badanych” wspomniało o układaniu włosów, wszystkie wymieniały tzw. babskie ploteczki, analizowanie wszystkiego, wymienianie się przepisami kulinarnymi, jedna dodała wspólne wyjścia do ginekologa.
Generalnie, wydawać by się mogło, że obie grupy mają rację. Ale gdy ja – prawdziwa kobieta - przyglądam się sobie, nie widzę wszystkich tych cech. Martwi mnie brak szminki w odpowiedziach obu grup.
Bo we mnie „kobieta” kojarzy się z tą właśnie. I z różowym tiulem. Z ogrodem różanym, prowadzeniem pamiętnika, rozczytywaniem się w romansach, strachem przed gryzoniami, śnieżnobiałą bielizną. Kobieta to ta, co biega po łące i łapie motyle. Delikatna - nie tak twarda w rysunku, jak dowolny mężczyzna. Czasami jest naiwna, co nie znaczy głupia. I mimo swojej delikatności, jest o wiele bardziej wytrzymała na ból, niż jakikolwiek facet. Co zrozumiałe, w końcu nie ominie jej ból rodzenia, nie powinien przynajmniej. Bo dziewczynę w kobietę przemienia nie mężczyzna, ale dziecko, które się w niej staje. Są jeszcze inne atrybuty, te „brzydsze”, gorsze - o których trudniej pisać w ładny sposób. Wkładki higieniczne, podpaski, golarki, depilatory, PMS.
Macierzyństwo. Czystość, delikatność i wrażliwość. Nazbyt wybujała intuicja, którą kobieta ma za siebie i za mężczyznę. Wróżby, stawiane wieczorem pasjanse, wieczory andrzejkowe – większość wróżb zarezerwowana jest dla panien w końcu. Są jeszcze łzy, na które może sobie pozwolić każda kobieta, i źle widziane w jej ustach wulgaryzmy. Delikatna skóra i obnażona pierś, do której przytula się małe dziecko, które przez dziewięć miesięcy mieszkało w łonie matki. Nigdy, gdy myślę o kobiecie, nie pojawiają się w mojej głowie garnki, czy ścierka. Kobieta w mojej głowie owszem, wykonuje pracę – często ciężką, ale robi to na równi z mężczyznami. Z ich pomocą i wsparciem. A dziś - niejeden raz jest inaczej. Coraz częściej błyska w delikatnej kobiecej dłoni kierownica samochodu, wskaźnik, czy teczka z wężowej skórki. Coraz częściej też - co trochę smutne - kobiety przejmują atrybuty męskie: i to zarówno te fizyczne, jak i psychiczne. Wskutek życia pędzącego w szalonym tempie, zamieniają się role społeczne – ze szkodą dla kobiety, tak mi się przynajmniej wydaje. W tej chwili my – słaba płeć – zmuszone jesteśmy do intensywnej pracy zawodowej, by po skończeniu „dniówki” trafić do domowego kieratu. Wiem, brzmi to po trochu jak bełkot nawiedzonej feministki, ale to zwykłe fakty, które obserwuję wokół siebie: feministką nigdy nie byłam, nie jestem i nie będę. Ale nie zamierzam też dzielić siebie między pracę a dom, bo nic ze mnie po takim rozdzieleniu nie zostanie. Ja, zdaje się, jestem Singlem z powołania. Dzięki czemu mogę dzielić się z Wami swoimi przemyśleniami na temat życia, właśnie tutaj: w tym miejscu.