W czasie przesłuchań milicjanci ze swoim hersztem na czele mjr Czechem z komisariatu nr I w Gliwicach obrabiali mnie i mojego współtowarzysza fachowo masakrując regularnie i systematycznie. Mieli pecha ponieważ sprawę przejęła prokuratura wojskowa i prokurator widząc w jakim stanie przywieziono nas do prokuratury namówił nas do wszczęcia postępowania karnego wobec torturujących nas policjantów.
Sprawa odbyła się w sądzie okręgowym w Katowicach i tym sposobem pierwsi w PRL milicjanci zostali skazani za ciężkie pobicie w czasie przesłuchań.
Tak więc zatrzymując mnie 31 sierpnia koledzy skazanych milicjantów , aż zacierali ręce pałając chęcią odwetu.
Teraz już nie wyjdziesz z kryminału – mówił licząc na odwieszenie pierwszego wyroku i dokładkę w drugim młody ppor. Grzyb, który o dziwo został w 1989 roku komendantem miejskim w Gliwicach.

Jeszcze w tym samym dniu przewieziono mnie do aresztu śledczego. Najpierw związano mi sznurówki butów i puszczono przez szpaler ZOMO. Szturmowe pały zawijały się na moich plecach, nogach, głowie. O dziwo, nie bolało. To oczywiście adrenalina. Potem postawiono mnie pod ścianą aresztu. Dowódca oddziału ZOMO, pijany zadawał mi pytania. Czy odpowiedziałem czy nie leciały na moją głowę pały.

Areszt trwał 3 miesiące. W trakcie zachorowałem na ostre zapalenie płuc ponieważ przetrzymywano mnie w nie ogrzewanej celi. Z pośród 11 świadków – milicjantów , którzy „szyli” sprawę wszyscy odmówili zeznań w trakcie procesu. Mataczyli, mylili się w zeznaniach , kłamali. Ciekawostką jest to, że na pytanie sędziego Piwońskiego ( obecnie radcy prawnego ) o zawód 10 z pośród milicjantów nie miało zawodu a, a jeden był górnikiem. Sprawa upadła. Sąd wojewódzki skazał mnie właśnie na trzy miesiące aresztu nie odwieszając poprzedniej kary. Dodatkowo obciążył mnie znacznymi kosztami procesu.

Tak wyglądał mój sierpień 1982 roku.