PAŃSTWA DZIECIĘCE

"Państwa socjalistyczne przypominały państwa dziecięce", napisał w swoim eseju dla "Rzepy" pan Bora Cosić, znany serbski pisarz i publicysta. I trudno nie odmówić mu racji, nasze społeczeństwa przypominały i nadal przypominają małe dziecięce państwa, w których obywatele grają rolę dzieci, a urzędnicy państwowi  rodziców. Państwo to wielki surowy ojciec, głowa rodziny z podkręcanymi wąsami w stylu wujka Stalina albo Bismarcka. Do niego  w socjalizmie należy podejmowanie decyzji o rozdziale żywności, przydziale mieszkań, i urzędowych stanowisk. Jak wiadomo dzieci wyłączone są z prawa dysponowania własnością, a to prawo przysługuje im jedynie biernie , i czekają.

Ale dzieci w śmiesznych republikach nie dorastały nigdy, i nigdy nie miały dorosnąć, pod maską bowiem dobrego ojca-żywiciela, w swoim domu kryła sie prawdziwa twarz satrapy i tyrana który niewolił swoje dzieci, w krainie poddanych tyrani.

Ojciec pożerający swoje dzieci? no no no!  Ale znaliśmy w mitologi takich złych ojców pożerających swoje  dzieci. Zamiast dorosłego życia w krainie dziecięcych  państewek,  dziecięcych zabaw i chorągiewek, przemarszów, przemówień , proporczyków, i flag,
-a dzieci poza obowiązkiem zabawy w udawany rytuał nie były odpowiedzialne za resztę swojego życia.Państwo MA dawać, ma załatwiać, leczyć zęby, utrzymywać, żywić i dawać na szkoły, załatwiać renty i emerytury

Świetnie, tylko jest jeden mały problem, państwo żeby dawać musi najpierw komuś zabrać, w postaci podatków, składek,  przymusowych  opłat na ZUS, FUS, i KRUS, i co tam jeszcze. Praca dochodu nie przynosi? nie szkodzi, dopłacimy, masz dochód , to dobrze bo właśnie musisz dopłacić. 

Dziecinne zabawy w pracę, sklep, szkołę,  sprzedawanie i kupowanie, w których  role pieniędzy grały  kolorowe papierki i kawałki szkła,  odtwarzane były potem,  w dorosłym życiu...              

...zabawy w płacenie za towary i zabawy w prace, udawanymi pieniędzmi za udawane i byle jakie towary, byle jakimi pieniędzmi, które są tak naprawdę na niby. Praca na aby -aby, a  reszta na byle jak. Słabe, byle jakie, tanie i mało warte. Wszystko udaje wszystko. Dziecięce parlamenty z małymi śmiesznymi chłopcami...