Parę dni temu pokazano Polaka, który pięknie grał na pianinie. Sprzątał w londyńskim kościele, ale jak pograł na organach, to go odkryto i zrobił się sławny. Pewnie będzie robił to, co lubi i umie najlepiej. Ale co wstydu przyniósł Polsce, to jego (i nasze). Europejskie media  mniej lub bardziej przyjaźnie nagłośniły tę sprawę. Ile Polek i Polaków  przynosi wstyd Polsce? Kilka miesięcy temu słynna siłaczka sortowała brytyjskie śmieci. Żadna praca nie hańbi? Jeszcze za komuny wyjechała na Zachód pewna rodaczka, która również sprzatała, ale u milionera. Okazało się, że zna się na sztuce (była po historii) i facet zmienił jej etat na bardziej eksponowany. Na koniec awansowała jeszcze bardziej wychodząc za niego za mąż. Po śmierci męża, po procesie z jego rodziną i po umiejętnym lokowaniu pieniędzy jej majątek oszacowano na prawie 3 mld dolarów (2004).  Mało co, a kupiłaby Stocznię Gdańską.

 

Dlaczego te przykłady i wyzłoszczenia? Bo świat należy do ludzi odważnych, zaradnych i zwykle cwanych. A nie do nauczycieli, funkcjonariuszy, urzędników, techników czy lekarzy, którzy szarpią się w robocie, czy to już w dawnej PRL, czy to już w obecnej RP, w których po 30 latach pracy nie mają jeszcze średniej krajowej,ale "za to" mają rokowania na kiepską emeryturę. Przecież nie wyjadą za miedzę i nie będą rozpoczynać kariery po pięćdziesiątce i od starania się o zasiłek dla dzieci (choćby i studiujących)... Ale skoro rozrzutne państwa chcą uczestniczyć w pomocy dla polskich dzieci i to nie nie ujmuje ani polskim obywatelom, ani polskim urzędom...