Zatem ostatecznie kłopot zrzucono na kierownika, choć ten ma przecież Zalecenia cytowane na wstępie. Można jeszcze przedyskutować znaczenie "zalecenie", bo może się okazać, że te wytyczne nadają się do dyskusji, lecz nie mają umocowania prawnego. Jeśli ktoś obywatelowi zaleca, aby udał się na przejście graniczne A, to obywatel może skorzystać z zalecenia albo udać się na przejście B a nawet na C. Jeśli producent auta zaleca korzystanie z punktu usługowego U, to obywatel może to wziąć pod uwagę, ale nie musi się dostosować. Zalecenia SA fakultatywne czy obligatoryjne? W razie kłopotów ze zrozumieniem owego hasła, ponieważ to tu, to tam coś zalecają, można po prostu pozalecać się do… kogoś. Ryzyko jednak także istnieje - można dostać kosza (po wybraniu zeń kwiatostanu przez wybrankę serca). A najlepiej zalecać się po sprawdzeniu, czy wybranka ma poprawne… polskie imię.

Imię Sven jest na tyle interesujące, że mogłoby funkcjonować w naszym języku, jednak jako Swen.
Imię Olaf pochodzi również ze Skandynawii i Skandynawi (polecam, wszak to krócej niż Skandynawowie; podobnie Rumunii i Rumuni, nie Rumunowie) nadają chłopcom je w formie także Olaff, Olav, Olave i Olov, które nie spełniają "polskich wymagań językowych".
W internecie można znaleźć odpowiedniki imienia Sven - Svein, Sveinn, Svend, Swain, Swen, Swensen oraz Swenson, wśród których piąta forma ratuje nas z językowej opresji, bowiem nie musimy wymyślać polskiego odpowiednika, lecz wystarczy przyjąć imię przyjazne naszemu językowi, czyli Swen i przekazać tę informację p. Edwardowi.

Przy okazji - co począć, kiedy Polacy (patrioci?) najpierw poczynają sobie dzieci a potem nadają im imiona typu - Etiennette, Fabienne, czy Xavier? Zmienić pogląd na współczesny patriotyzm, czy udawać, że nic się nie dzieje? Można sobie i tak poczynać?