Jak każda poczciwa studentka studiów dziennych staram się wywiązywać z obowiązku studiowania… Niestety, nie zawsze idzie on w parze z moim największym życiowym problemem, jakim jest ranne wstawanie. Zazwyczaj scenariusz jest ten sam.
Późnym wieczorem, zanim udam się na spoczynek, nastawiam w telefonie budzik (zanim jednak to uczynię, zdobywam się na chwilę refleksji dotyczącej tego, w jakimż to cudownym świecie przyszło mi żyć: telefony komórkowe, przenośne komputery… w krótkim czasie popadam w zachwyt, by po chwili otrząsnąć się i móc powrócić do wieczornego rytuału)… więc nastawiam w telefonie budzik, zawsze biadoląc przy tym okrutnie, że godzina wstawania, ustanowiona planem zajęć na uczelni, jest zaiste nieludzka. Czuję przy tym, iż oczy zachodzą mi łzami, a krew zdaje się odpływać. Spozierając raz jeszcze na plan jutrzejszych zajęć, próbuję doszukać się w odpowiedzialnych za układanie grafiku resztek człowieczeństwa. I kiedy po raz kolejny dochodzę do wniosku, iż moje poszukiwania są daremnym wysiłkiem, wybucham z trudem skrywanym płaczem… A kiedy nadchodzi w końcu ten moment, w którym zaczyna brakować mi już łez, zbieram w sobie wszystkie siły, by móc ich resztkami nastawić wyżej wspomniany budzik, dodany do telefonu tylko po to, by w umiejętny, a przy tym brutalny sposób decydować o naszym „wstać albo nie wstać”. Pomimo fizycznej i psychicznej niedyspozycji, zadziwiająco sprawnie wystukuję na klawiszach komórki godzinę 6.00 rano, po czym zamaszystym krokiem, co mnie jeszcze bardziej zaskakuje, zmierzam ku swojemu łóżku. W niebywale krótkim czasie zasypiam snem małej, niewinnej dziewczynki.
Niestety, mój niewinny sen nie trwa długo. Praktycznie w samym środku nocy (uporczywie trwam w przekonaniu, że 6.00 rano to nieludzka pora) ciszę rozgania przeraźliwy dźwięk melodyjki ustawionej na budzenie.
Najpierw otwieram prawe - bo bardziej spostrzegawcze - oko, by upewnić czy faktycznie nastał ranek. I kiedy zyskuję przekonanie, iż oto nastała ta chwila (bijące po oku promienie słoneczne nie pozwalają mi na złudzenia), kiedy to powinnam susłami czym prędzej popędzić na poranną toaletę, zamaszystym ruchem, dzierżąc w swej dłoni kołdrę i za nic mając wszelką technologię (rankiem zazwyczaj zmieniam poglądy o cudownym świecie), zwinnie przewracam się na drugi bok, po czym zasypiam, psiocząc coś jeszcze pod nosem. I ta jakże cudowna chwila nie trwa długo. Za chwilę słyszę, jak od mojego pokoju ostrożnie uchylają się drzwi. Czuję, jak czyjaś głowa prawie bezszelestnie wsuwa się między nie i spoziera na mą kołdrę, spod której wystają tylko trzy włoski składające się na moją grzywkę i resztę uczesania w wersji „artystyczny nieład”. Nie jest dane mi i tym razem oddać się bez reszty chociażby drzemce, bowiem kobieca intuicja każe mi natychmiast sprawdzić, jakaż to postać uporczywie nade mną sterczy. Przewracam się więc, otwieram lewe - mniej spostrzegawcze oko, mając nadal nadzieję, że nikogo nie dostrzegę i odbierając to jako zwykłe zakłócenie snu, kontynuuję drzemkę. Nie tym razem. Oko, choć pozbawione ostrości widzenia, dostrzega przez mgłę postać mojej współlokatorki. Otwieram drugie oko, by zyskać przekonanie, iż nic nie zagraża mojej egzystencji. Przez chwilę, widząc kamienną twarz Karli, nie jest to takie oczywiste. Nie odzyskawszy jeszcze sił witalnych, zdobywam się na bełkotliwe i wypowiedziane z wyrzutem: ”What?” - to jedno z niewielu słów składających się na mój okrojony warsztat anglopojęciowy i z wyuczoną przez lata determinacją, nadużywane. Jak się okazuje, nadużywam tym zwrotem również cierpliwości Karli, która przez zaciśnięte zęby wycedza: „What? (…) What?! Wstawaj, na Boga, za 20 minut wychodzimy!”. Przecierając oczy, by uzyskać jasność obrazu, rzucam nieartykułowane i wypowiedziane z nabożnym zdumieniem: „Dokąd…na Boga?”. Właśnie w tej chwili czuję, jak wiszące na włosku opanowanie Karli każe jej chwycić mnie za rękę i wywlec z łóżka. Nie bronię się, jestem bezradna, bo i jak mogę być o siłach, kiedy ktoś wyciąga mnie z cieplutkiej pościeli w środku nocy?