W końcu dostrzegamy przemianę głównego bohatera. Przemianę, która nie razi swoją banalności, ale jest niewymuszona i szczera. Film jest tak zrobiony, jakby każdy element jego konstrukcji prowadził do tego właśnie momentu. Choć przemiana ta jest tak płynna, że tak naprawdę nie można dostrzec jakiejś jednej szczególnej chwili, o której moglibyśmy powiedzieć, że zamknięty w sobie karzeł zaczyna rozumieć znaczenie przyjaźni i sensu życia.

Film kończy się mądrze i rozważnie pozostawiając jednak pewien niedosyt. Choć osobiście uważa, że dobry film to właśnie taki, który budzi pewną dozę niedosytu; który prowokuje do pytań i przypuszczeń, jak dalej potoczyłby się los głównych bohaterów. Film ten jest więc, jak najbardziej godny polecenia. W skali 1-5 daję mu 5.