Zmienię imię, nazwisko, tożsamość, znaki szczególne. Siebie. Całość. Wszystko. Dla Ciebie. Przyjedź. Wróć. Ja Cię kocham. To przy mnie dorosłeś, dojrzałeś. To dzięki mnie. A teraz zostawiasz mnie dla tej lewostronnej, koniczynej panienki. Nawet nie umiesz się z nią dogadać, nie znasz jej enigmatycznego języka. Siedzisz u niej i zmywasz jej naczynia, budujesz jej domek z ogródkiem. A ja? Kto mi teraz wybuduje domek z ogródkiem? Co ja mam, do cholery, zrobić, żebyś kochał mnie jak tamtą drugą?

Teraz często płaczę. Częściej niż kiedyś. Czuję, jakby było mnie mniej. Ubywało miliony mnie. Ty nie wrócisz. Ja to wiem. Bo przecież ja nie jestem nią. I nikt tego nie zmieni…