A konkretniej – na Donalda Tuska, któremu natychmiast kazał się przeprosić za rzekome obrażanie podczas kampanii wyborczej. To jeden z charakterystycznych elementów w działaniach polityków wywodzących się z PiS: chętnie wytykają politycznym rywalom używanie agresywnego języka, pomijając jednak, że sami ich wcześniej do tego sprowokowali. Żaden człowiek z PiS nie zechce łaskawie przypomnieć, kto taki język do naszej polityki w ogóle wprowadził i kto zainicjował przed dwoma laty zbieranie haków oraz wykorzystywanie pomówień do publicznych kompromitacji nawet największych autorytetów, jeżeli tylko ich poglądy różniły się od ideologii Jarosława Kaczyńskiego.

Donald Tusk mógłby zatem, gdyby tylko zechciał, wyciągnąć długą listę faktów i wypowiedzi, za które to prezydent do spółki z bratem powinni przeprosić jego. Nie uczyni tego, rzecz jasna, gdyż bardziej zależy mu na prowadzeniu profesjonalnej polityki państwowej, niż na wszczynaniu wojny z prezydentem i udowadnianiu mu swoich racji. Niestety, podobnej inicjatywy na razie nie widać ze strony Kaczyńskiego. Jego zapewnienia o gotowości do współpracy z rządem okazują się tylko, nie pierwszy raz zresztą, niespełnionymi obiecankami, i zdaje się, że prezydent robi wszystko, aby się z nowym gabinetem raz po raz pokłócić.

Jeśli ktoś nie jest do końca przekonany, wystarczy przywołać kilka faktów: Tusk i współpracownicy nie powiedzieli po wyborach ani jednego złego słowa o prezydencie, natomiast on zaatakował ich w sposób bezpardonowy. A to Sikorski jest zagrożeniem, a to Ćwiąkalski się nie nadaje, a to Polska powinna butnie stawiać się Rosji, zamiast współpracować. Kaczyński zachowuje się w sposób bardzo sprytny: nie atakuje rządu w sposób bezpośredni, lecz próbuje dyktować poszczególnym ministrom, co powinni robić. Tak samo, jak usiłował podyktować premierowi, kogo powinien, a kogo nie powinien uwzględnić w składzie gabinetu.

Tusk nie uległ, pokazując dobitnie (choć bez żadnej złośliwości), że bracia Kaczyńscy nie będą pomiatać Platformą i PSL tak, jak pomiatali LPR i Samoobroną. Gdyby postąpił inaczej, doszłoby w końcu do tego, że prezydent wymagałby przeprosin za… wygranie wyborów. Oraz, być może, oświadczyłby, że desygnuje Tuska na premiera tylko wówczas, jeśli obieca, iż nie wystartuje w wyborach prezydenckich w 2010 r… Krótko mówiąc, ktoś chyba zapomniał, że to PO wygrała wybory, a ministrów mianuje premier, nie zaś prezydent.