MUZYKA
Muzycznie płyta jest fantastyczna. Jest tam punk, jest alternatywa, jest miejski folk... przede wszystkim zaś – kabaret i teatr. O tym ostatnim napiszę jeszcze potem. Jeżeli jest tak wiele, to automatycznie płyta podoba się większej ilości ludków, to logiczne. Do tej pory nie słyszałam nic podobnego w polskiej muzyce. Może Kayah i Goran grali coś, co w niewielkim ułamku przypominało to, co robi z muzyką Czesław, nie jestem pewna. Bogato zaaranżowane melodie, akustyczne instrumenty (w tym cudowna harmoszka). Melodie proste, wpadające w ucho, w których nieustannie coś się odkrywa: osobiście w Efekcie Ubocznym Trzeźwości usłyszałam nawet swój telefon komórkowy. Płyta mimo swojego eklektyzmu jest inteligentna: idzie mi o to, że eklektyzm jest niebezpieczny. Bo granica między wysmakowanym dozowaniem wielu wątków muzycznych a pretensjonalnym kiczem jest wąska: tu nie została ona przekroczona. Proponowana przez Cześka muzyka jest mięsista, słodka, czarodziejska i magiczna, wielowymiarowa. Dobra.
TEKST
Teksty powstały na chacie krakowskiego poety, Michała Zabłockiego. Stworzyli je internauci, wspólnymi siłami. Czesław wybrał dziesięć z nich i wkomponował je w muzykę. Teoretycznie są o niczym. Ciekawostka. Okładka płyty była pracą dyplomową Jaśminki, wówczas uczennicy kieleckiego Plastyka. Profesor do rysuneczków nie miał żadnych zastrzeżeń, zasugerował jedynie wyrzucenie z nich tekstów, „bo co to za poezja”. A tu masz: podoba się całej Polsce, w tym mnie, polonistce. Dlaczego się podoba? Bo dotychczas nikt nie wpadł na pomysł wykorzystania Internetu i jego użytkowników, do takiego celu. Bo mam znajomych, z którym gadam na gadugadu wyłącznie rymem. Bo to ciekawe, multipoezja. Bo teksty mają drugie dno i nie są, za przeproszeniem, o dupie. Toczą się swoim częstochowskim rymem, raz szybciej, raz wolniej. Są... inne. Tak, jak u Peszkowej. I na pewno nie są o niczym. Lżejsze i cięższe, mają swoje drugie dno. Proszę się nie bać wszystkich małych chłopców... nie słyszałam dotąd lepszego tekstu walczącego z homofobią. W ogóle nigdzie nie słyszałam. I tego będę się trzymać.
KONCERT
Jaki jest koncert Czesława? Taki jak płyta. Magicznie hipnotyczny, trącający kabaretem i bardzo teatralny. Na scenie jest ubrany na czerwono Martin, czarny Czesław i bezpretensjonalna Karen w granatowej sukieneczce, z bukiecikiem kwiatków przypiętym do brokatowej opaski. Stoliczki są i fortepian i poustawiane instrumenty. Nie ma jak klaskać, dopiero na końcu. Czesław pomiędzy utworami gada gada gada. Komentuje otaczającą nas rzeczywistość, żartuje z „władzy” i z samego siebie. Swoim „źle akcentowanym polskim” nazywa siebie Belgiem. Towarzysząca mu Karen niesamowicie przyciąga uwagę grą, zachowaniem na scenie, kontaktem z publicznością, którego teoretycznie nie powinno być, przecież jej zadaniem jest granie na tych wszystkich flecikach, a od kontaktu jest Czesław. Ha, zaskakujące. Warto chodzić na takie koncerty. Bo to nie koncerty, raczej widowiska, niekoniecznie na lodzie. Mają swoją ciągłość w czasie, magicznie relaksujące są. No i sama postać Czesława jest spójna, w sensie wizerunkowym. Na scenę wychodzi ten sam gość, który śpiewa na płycie, pije po występie i udziela wywiadu. To ważne, żeby nie udawać, nie? Brzydzę się fałszem, tu go nie dostrzegam i gitara.