Czy jest to zupełnie nierealna wizja? Moim zdaniem nie. Gdyby miasto dofinansowało chociaż trochę dodatkowo ZTM, bilety nieznacznie by zdrożały w stosunkowo krótkim czasie można by rozpocząć skuteczne odciążanie ulic Warszawy w godzinach szczytu. Pozostaje kwestia, czy kierowcy aut zamienią samochód na tramwaj/autobus zwłaszcza w wypadku droższych biletów. A przecież, wbrew pozorom, autobus który nie jest zapełniony po brzegi (zakładam, że po rozbudowie sieci tramwajowych i dodaniu nowych linii autobusowych problem skrajnego tłoku będzie znacznie mniej dotkliwy) ma wiele zalet. Pierwszą, najbardziej moim zdaniem znaczącą jest znaczna różnica kosztów, na korzyść autobusów oczywiście, o czym już pisałam wcześniej. Po za tym, w autobusie możemy powtórzyć sobie materiał przed lekcją, bądź poczytać książkę, którą od dawna planujemy przeczytać, ale z braku czasu, zapracowania odkładamy to na potem. Ewentualnie uzupełnić deficyt snu, jeżeli trafi nam się miejsce siedzące. Kolejnym argumentem przemawiającym za transportem miejskim jest problem, może mniej nam bliski, jednak w czasach zagrożenia efektem cieplarnianym niebagatelny. Nie da się ukryć, że jeden autobus mieszczący z luzem jakieś 160 osób (rekord to podobno 310 – wtedy zdecydowanie nie ma czym oddychać) produkuje znacznie mniej gazów cieplarnianych niż 160 samochodów (a na drodze luźniej o 160 aut). Bardzo prawdopodobne jest, że moja wizja jest nadto optymistyczna, i po wprowadzeniu takich zmian, rozluźnienie na ulicach nie byłoby tak znaczne.

Mimo to uważam, że przy większych nakładach finansowych na ZTM, miałoby ono szansę stać się naprawdę dobrym, i stosunkowo wygodnym środkiem transportu.