Republika Centralnej Afryki zwana też Środkowoafrykańską jest położona w samym sercu kontynentu afrykańskiego. Leży w dorzeczach rzek Kongo i Chari. Sąsiaduje: z Kamerunem, Czadem, Sudanem, Demokratyczną Republiką Konga o Republiką Konga. Powierzchnia kraju zajmuje obszar 623 000 kilometrów kwadratowych. Dla porównania granice państwa Polskiego mają w swoim obrębie 312 tysięcy kilometrów. Na tak dużym terenie mieszka zaledwie 3,5 mln. osób. Kraj ten to nie tylko piękno dżungli i tropiku, olbrzymich nieprzebytych traw i gąszczów. Niebywałe piękno dżungli kryje w sobie mnóstwo tajemnic. Tętniące życiem lasy zamieszkiwane przez najróżniejsze stworzenia, które wraz z tropikalną roślinnością tworzą wielką różnobarwną mozaikę. Południowa część kraju jest pokryta ogromnymi lasami, które charakteryzują się bogactwem zwierzyny, ptactwa i bardzo rzadkich roślin. Dla północy kraju głównym widokiem jest sawanna, która przechodzi w step. Ale RCA kryje w sobie też wiele bólu i ludzkich tragedii. Kraj ten podobnie, jak cały kontynent afrykański jest bardzo zróżnicowany pod względem ludności i żyje w nim około 80 różnych grup etnicznych, jak też następuje szybki rozwój sekt. Kraj ten jest jednym z najgorzej rozwiniętych państw Afryki. Jak wynika z dorocznego rankingu, opublikowanego przez ONZ-owski Program Rozwoju UNDP zajmuje jedno z ostatnich miejsc pod względem rozwoju społecznego. Ranking ten sporządzany jest na podstawie takich kryteriów jak: produkt krajowy brutto na jednego mieszkańca, poziom szkolnictwa i opieki medycznej oraz średnia długość życia jego obywateli. Wielu ludziom, którzy tak jak ja żyją w kraju rozwiniętym trudno jest sobie wyobrazić, w jakich warunkach mogą rodzić się, żyć i umierać ludzie w RCA.

Historia tego państwa mówi, że pierwotnie było ono zamieszkiwane przez Pigmejów Binga oraz ludy Bantu. Z czasem na te tereny przybyli z sąsiedniego Kamerunu ludzie z plemion Baja i Banda. Zrobili to chcąc schronić się przed handlarzami niewolników. Niestety ci ostatni dotarli także i tutaj. Masowo wywozili miejscową ludność do niewolniczej pracy w Ameryce. Należy wiedzieć, że Pigmeje są najstarszym ludem tego kraju a zarazem jednym z najbardziej prymitywnych na świecie. Charakteryzują się niewysokim wzrostem, nieco innym odcieniem skóry oraz mocno spłaszczonym nosem. W RCA są oni traktowani przez innych. Afrykańczyków za “ludzi lasu”. Wprawdzie takie traktowanie im nie uwłacza, ale bardzo bolesne jest, gdy inni nazywają ich zwierzętami. Ludzie ci bywają też prześladowani, a procesy te w najboleśniejszy sposób dotykają dzieci. Mówiąc o tej ludności należy wiedzieć, że większość z nich ma swoje odrębne miejsca, gdzie stawiają domki, z błot, gliny, albo i też szałasy z liści, czyli to, co nie występuje u innych plemion. Zajmują się zbieractwem, polowaniem i częściowo również łowieniem ryb. Nie potrafią pracować na roli i nie czują takiej potrzeby, by posiadać własne pola, na którym mogliby uprawiać maniok, kukurydzę i inne rośliny jadalne. Mimo to muszą pracować na polach tak zwanych murzynów wioskowych. Robią to w ogromnej większości za bardzo małe wynagrodzenie. Ma to związek z tym, że nie znają oni wartości pieniądza, jak również fakt, że zawsze byli wykorzystywani przez wioskową ludność i do dziś w jakiś sposób na to przystają. Terytorium RCA wraz z południową częścią Czadu między XVI a XIX wiekiem wchodziły w skład sułtanatu Bagirmi. Następnie w latach 1876 - 1883 Francja i Belgia rywalizowały z sobą o tereny wzdłuż tamtejszej rzeki Ubanghi. Bangi- obecna stolica RCA pozwalała na ścisłą kontrolę ruchu rzecznego i doskonale łączyła z Czad i Saharę. W kolejnych latach terytorium RCA zostało przekształcone i uznane za kolonię francuską. W latach 1910-1958 była ona włączona do Francuskiej Afryki Równikowej. Jednak do 1930 roku tereny te były włączone w rozgrywki i zależności istniejące między wspomnianymi mocarstwami. Właśnie te lata należały do najciemniejszych i najbardziej krwawych okresów w historii RCA. Francuzi nałożyli tak wysokie podatki, że miejscowa ludność nie była w stanie spłacić ich inaczej niż tylko wyznaczoną im pracą. Wszelkie powstające z tego powodu bunty były tłumione przy pomocy wojska. W tym czasie kraj rozwijał się wolniej niż inne regiony, które miały dostęp do morza. W 1958 roku w wyniku referendum federacja została rozwiązana, a Ubangi-Szari pod nazwą Republika Środkowoafrykańska stała się republiką autonomiczną. W latach siedemdziesiątych, po odzyskaniu niepodległości, cały dorobek został zmarnowany. Dziś część ekspertów uważa, że uzyskanie wolności przez ten kraj było trochę przedwczesne. Państwo, składając się z licznych plemion żyjących dla siebie nie miało poczucia własnej narodowości. Inną przyczyną, która również utrudnia rozwój, jest wysoka temperatura i duża wilgotność, które sprzyjają panowaniu malarii i innych chorób tropikalnych. Skutkiem tego jest coraz większa bieda, brak postępu i pogarszanie się poziomu życia mieszkańców. Republika pełną niepodległość uzyskała 13 sierpnia 1960 roku, lecz była jednym z najbardziej niestabilnych państw w Afryce. W sześć lat później 1 stycznia pułkownik Jean-Bedel Bokassa obalił urzędującego prezydenta Davida Dacko. Bokassa rządził w sposób dyktatorski i w 1976 roku proklamował Cesarstwo Środkowoafrykańskie a samego siebie ogłosił cesarzem Bokassą I. Niestety rządy swe prowadził w sposób dyktatorskich i w 3 lata później- w 1979 roku został on obalony. Stało się to w wyniku przewrotu wspartego przez wojska francuskie, który przywrócił władzę Davidowi Dacko. Niestety i jego rządy nie były długie. Dokładnie w dniu 20 września 1981 roku został on obalony przez generała Andre Kolibę, który wprowadził dyktaturę monopartyjną i objął funkcję szefa państwa oraz rządu. W wyniku nacisków opozycji w 1991 roku nowy prezydent zgodził się wprowadzić system wielopartyjny i przeprowadzić wolne wybory. Stało się to w rok później i jak ogłoszono wygrał je Kolingba. Jednak wyniki te nie zostały uznane a wybory ogłoszono za nieważne i kolejne przeprowadzono w 1993 roku. Wygrała je opozycja a prezydentem został Ange-Felix Patasse. W październiku 2002 roku wybuchła kolejna wojna domowa między rebeliantami Francois Bozize i wojskiem prezydenta Patasse. Rebelianci spalili stolicę Bangi, a Patasse wezwał na pomoc najemników, wśród których znajdowali się również dzieci żołnierze- młodzi chłopcy z bronią z Ruchu Wyzwolenia Konga i kontyngent libijski. Domagał się też interwencji francuskiej. Rebelianci Bozize zostali zepchnięci pod granicę sprzyjającego im Czadu. Po krwawym starciu rzeką spłynęło 125 trupów kongijskich. Najemnicy zemścili się na ludności cywilnej, której mieli bronić, rabując, zabijając i gwałcąc. Przywódca rebeliantów w Republice Środkowoafrykańskiej, generał Francois Bozize ogłosił się 17 marca 2003 roku prezydentem. Zawiesił on konstytucję, oraz rozwiązał parlament. Wcześniej jego oddziały zajęły stolicę kraju Bangui. W wystąpieniu radiowym, w którym Bozize przedstawiono jako „szefa państwa”, powiedział, że podległe mu oddziały przejęły władzę „ze względu na nieudolne kierowanie krajem i brak odpowiedzialności”. Dodał też: „Obecna ekipa jest rządem pokoju i pojednania narodowego”. Po sporadycznej wymianie ognia w nocy z 17 na 18 marca 2003 roku nad ranem ustały walki w stolicy liczącej 622 tysięcy mieszkańców. Równocześnie bliżej niezidentyfikowani bojownicy i cywile rozpoczęli plądrowanie w mieście - łupem padły głownie motocykle, rowery i lodówki ze sklepów w finansowej dzielnicy Bangui. Jedną z pierwszych decyzji nowego przywódcy państwa było zawieszenie konstytucji i rozwiązanie istniejącego do tego czasu parlamentu. Robiąc to obiecał swoim rodakom przeprowadzenie nowych wyborów, które odbyły się tam 18 marca i 8 kwietnia 2005 roku. Wzięło w nich udział niewiele ponad 64,5 % uprawnionych i w liczącym 105 miejsc Zgromadzeniu Narodowym i najwięcej miejsc zdobyły w nich: Konwergacja Narodowa Kwa Na Kwa- 42 mandaty i Niezależni 34. Tak właśnie w skrócie przedstawia się historia Republiki Centralnej Afryki. Kraj ten jest bardzo biedny i jest w nim do rozwiązania bardzo dużo problemów. O tym, jak bardzo tragiczna jest sytuacja w tym jednym z najbiedniejszych państw tak zwanego „Czarnego kontynentu” świadczyć mogą następujące liczby: analfabetyzm 49% w tym u kobiet 61 % a mężczyzn 36,7%. Ponad 50% dzieci nie ma dostępu do szkół- w samej stolicy kraju uczęszczają do niej tylko te z bogatszych rodzin. Bogatszych, bo bogatych nie ma. Z tych wszystkich, które korzystają z nauczania tylko 25% kończy ją i to tylko na szkole podstawowej. Wygląd typowej środkowoafrykańskiej szkoły jest następujący: 70% procent klas nie ma biurka, ławek i krzeseł dla uczniów, 40% nie ma krzesła ani ławki dla nauczycieli a 45% nie ma tablicy. Typowa klasa liczy od 55 do 110 uczniów. Na nauczyciela przypada około 50 uczniów a na ucznia potrzebne jest rocznie około 10 dolarów. Dla porównania w mojej szkole średniej było nas w klasie 35 osób i była ona jedną z najliczniejszych a to było jeszcze w czasie wyżu demograficznego. Edukacja zazwyczaj ogranicza się do: polowania, uprawiania pola, gotowania i budowania domu a cała ich wiedza o świecie ogranicza się do kilku sąsiednich wiosek Sytuacja zdrowotna i rozwoju służby zdrowia, pierwszej pomocy i życia społecznego wygląda tam jeszcze gorzej. W pierwszym roku życia 3 na 10 noworodków umiera. Kiedy chłopak zaczyna dorastać mając około 14 lat buduje swoją chatę i ma własne pole, dziewczyna okazuje swoją dojrzałość w chwili, gdy pierwszy raz zajdzie w ciążę- a ma to miejsce w bardzo wczesnym wieku. Życie kulturalne w ogromnej większości jest bardzo ubogie. Sytuacja ta w dużej mierze ma miejsce w związku z odzyskaniem niepodległości przez ten kraj. Wtedy to nastąpiła wielka zmiana w hierarchii wartości, która została zachwiana. Dzisiaj, kiedy dziecko zaczyna dojrzewać, zaczyna się je włączać do życia dorosłych. Dostęp do szkoły tak, jak już wspomniałam wcześniej jest ograniczony. Wymienione rzeczy, których się przede wszystkim uczą są uznawane za wszystko, co jest potrzebne w życiu. Należy jednak zwrócić uwagę, że młodzi rozpoczynają współżycie ze sobą bez tworzenia struktur rodzinnych. Taki związek jest bardzo słaby, nietrwały i z reguły stabilizacja rodzinna zaczyna się dopiero po trzydziestym roku życia. Charakterystyczną cechą w takiej rodzinie jest to, że dzieci mają jedną matkę, ale różnych ojców. Dopóki dziewczyna nie wyjdzie za mąż jej dzieci są wychowywane tylko przez nią. Kiedy podrosną, pomagają w pracy w polu lub przy wychowaniu młodszego rodzeństwa. Taka sytuacja ma miejsce na terenach wiejskich. W większych miastach można zauważyć błąkające się dzieci. Te najczęściej są już sierotami (matka zmarła na AIDS), bądź zostały porzucone. Ich domem jest, więc ulica. Inne cyfry i wyliczenia mówią, że liczba urodzeń na 1000 osób to 35,17, liczba zgonów 20,27 a śmiertelność niemowląt 91. Przyrost naturalny wynosi 1,49%. Średnia życia całej populacji to 44,02 lat w tym dla kobiet 45,84 lat a mężczyzn 42,26 lat. Jeśli chodzi o rozwój kraju i jego komunikację to należy wiedzieć, że system telefonii składa się głównie z łączności za pomocą radia krótkofalowego oraz radiotelefonów o małej mocy i małym zasięgu a międzynarodowej: naziemne stacje satelitarne – 1 Intelsat (Atlantyk). Według danych sprzed 3 lat na obszarze całego kraju działało 9 tysięcy telefonów a komórkowych 13 tysięcy. Obecnie działała 7 stacji radiowych i 1 telewizyjna w stolicy. Jest 6 dostawców Internetu a ich użytkowników około 5 tysięcy. Transport to całkowity brak sieci kolejowej a drogi to bardzo mała liczba tych asfaltowych, które zlokalizowane są wokół największych miast i jest ich tylko kilkaset kilometrów. Należy wiedzieć, że część z nich jest bardzo trudnych, a nawet niemożliwych do przebycia w okresie pory deszczowej. Zamieniają się wtedy w błoto lub zarasta je trawa wysokości człowieka.