Ludzie są po to, aby ich kochać, by z nimi być i im ufać. Wiem, że nie wszystkich da się lubić. Sama mam z tym problemy. Jednak czy naprawdę wszystkie ograniczenia zaistnienia jakiejkolwiek więzi międzyludzkiej są potrzebne? Jak wiele z nich wynika z naszego egoizmu, uporu czy dumy? Czy żyjemy w świecie, gdzie można mówić o kryzysie więzi między ludźmi? Myślę, że coś w tym jest. Sądzę, iż na zakończenie tej refleksji doskonale nadaje się cytat z wiersza księdza Jana Twardowskiego: "Śpieszmy się kochać ludzi, tak szybko odchodzą". Może warto byłoby pamiętać o tych słowach nie tylko 1 listopada, ale też w dni powszednie.