Społecznie nieprzydatna nie jest kobieta, nie jest też oczywiście społecznie nieprzydatnym kolorowy imigrant, ponieważ o pozycji w społeczeństwie nie decyduje płeć czy kolor skóry, ale zdolność do wnoszenia wkładu w rozwój tego społeczeństwa. Źle dzieje się jednak wtedy, kiedy na przykład zatrudnianie kobiet czy przedstawicieli mniejszości etnicznych jest sankcjonowane prawem, gdy pojawiają się przepisy ściśle określające jaki procent pracowników danej firmy mają stanowić kobiety lub czarni. Zmuszanie pracodawcy by zatrudnił słabiej wykształconą kobietę na miejsce lepiej wykształconego mężczyzny tylko ze względu na płeć, jest jawną zbrodnią przeciwko gospodarce i wolnościowemu społeczeństwu.

Nie tylko ten przymus funkcjonuje: wspomniany już przymus podatkowy, bez możliwości określenia na co przeznaczane są pieniądze podatników czy skomplikowane przepisy dotyczące prawa patentowego, zakładania własnych firm lub czerpania zysków z własności intelektualnej to inne przykłady.

Powyższe sytuacje prowadzą do tego, że tak zwany "amerykański sen" w większości krajów na świecie, także w Stanach Zjednoczonych, nie może się spełnić. Jednostki ambitne nie mają szansy na osiągnięcie sukcesu, ściągane w dół przez wspierane rządowo masy.


Całe przedstawione przeze mnie tło społeczne powoduje narastającą desperacje: jednostki naturalnie pretendujące do miana przywódców nalewają paliwo na stacjach benzynowych, zdrowi, inteligentni ludzie obsługują kasy w supermarketach. Ludzie na społecznych szczytach nie odznaczają się zaś niczym szczególnym. Większość wartościowych ludzi zasila więc szeregi malejącej klasy średniej, otoczonej przez mnożącą się biedotę odurzaną telewizją i alkoholem oraz gargantuicznie bogate elity.
Ludzie ci, najlepsze jednostki jakiekolwiek stąpały po Ziemi - nalewacze paliwa, operatorzy wózków widłowych i kasjerki - są zdesperowani, a zdesperowani ludzie prędzej czy później będą zdolni do wszystkiego.