Ten obrys moich osobistych relacji na linii rodzina-dom-religia-ja jest niejako przestrogą. Ukazaniem, do czego może prowadzić krzewienie na siłę jakiejkolwiek idei. Ukazanie, że akcja równa się reakcji, którą w tym wypadku jest skrajna niechęć.
Dlatego apeluję do swojego, młodego pokolenia: nie chrystianizujcie swoich (przyszłych) dzieci na siłę. Nie indoktrynujecie ich w żaden sposób, bez względu na wasze wyznanie. Jeśli chcą wierzyć - to dobrze. Jeśli nie - również świetnie. Bo, jak przecież wiadomo, żadna religia czy wierzenie nie ma monopolu na prawdę. Strzelamy więc w ciemno. I wierzący i ateiści i agnostycy. Wszyscy.

Po co, kosztem naszego dobrego samopoczucia, że oto nasze dziecko wstąpiło myślami na właściwą, bo NASZĄ, drogę, niszczyć subtelne, kształtujące się w młodym umyśle poczucie więzi i zaufania rodzinnego?