To co wyróżniało KKK, to ścisła hierarchia i rytuał. Na czele organizacji stali osobnicy o dość enigmatycznych przydomkach Wielki Czarownik, Wielki Smok, czy Wielki Tytan. Bractwo posiadało swój własny statut, kodowany język, gdy komunikowali się ze sobą przez prasowe, niewinnie brzmiące ogłoszenia; specyficzny strój początkowo zrobiony z prześcieradeł, zakrywający im sylwetki i twarze, by utrudnić rozpoznanie, miał siać postrach i respekt.

Głównym rytuałem był płonący krzyż, który miał symbolizować chrześcijańskie wartości i był rozpalany przy każdej reaktywacji Ku-Klux-Klanu w ściśle określonym miejscu, głównie na wzgórzach. Krzyże palone były również przed domami represjonowanych przez Klan, jako ostrzeżenie wzmagające ich trwogę.

Pozdrowienie członków Klanu było podobne do gestu hitlerowskiego, był to gest uniesionej w górę ręki, jednak, co podkreślają współcześni członkowie KKK, była to ręka lewa i jest ona uniesiona nieco niżej z lekkim zagięciem, co ma odróżniać oba gesty.

Pod owymi wzniosłymi hasłami propagowanymi przez Klan, kryła się oczywiście ślepa nienawiść, rasizm, ksenofobia i zwyczajny lęk przed ekonomiczną wolnością Murzynów, czego skutkiem były brutalne mordy, podpalenia domów i kościołów Katolickich, tortury Żydów, Murzynów, gwałty na kobietach rasy czarnej, a także mordowanie białych Amerykanów, którzy stawali po stronie represjonowanych.

Warto też wspomnieć, że obok KKK z czasem wytworzyły się żeńskie odpowiedniki organizacji takie jak Kamelia i Kobiety Ku-Klux-Klanu (WKKK). Kobiety zatem również miały swój niemały wkład w organizacjach rasistowskich i jako, że nie cały Klan był pozytywnie nastawiony do udziału kobiet w tego typu organizacjach, kobiety niewątpliwie odegrały w nich dużą rolę, propagując idee białej, protestanckiej rodziny i takowej edukacji, oraz supremację białego człowieka.

Fenomen tak długiego utrzymywania organizacji w zgodzie z władzami państwowymi tkwi przede wszystkim w należących doń członkach wysokiej rangi państwowej, którzy poprzez swoje wpływy, pozwalali na samowolkę Klanu. Był też inny powód, trzeba przyznać, że Klan jako organizacja patriotyczna, społeczna i militarna dawał również białym mieszkańcom poczucie bezpieczeństwa. Jako, że głównym celem była obrona kobiet, istotnie często bractwo wymierzało kary także i białym, którzy dopuścili się gwałtu na białej kobiecie. Klan strzegł również granic Stanów Zjednoczonych, gdy w czasie wojny w Wietnamie utrzymanie bezpieczeństwa na granicy z Meksykiem było dla pozostałego w kraju wojska trudne. I to są jak najbardziej pozytywne aspekty istnienia Ku-Klux-Klanu, który po różnych perturbacjach, okresach rozkwitu i ekspansji, oraz upadkach i wyrokach sądu na członkach organizacji, nadal - w ubogiej obecnie formie - czeka na kolejny podatny grunt, by odrodzić swe fanatyczne aspiracje. Nawet jeśli tak się nie stanie, zawsze jest zagrożenie, że powstanie kolejna niewinna z pozoru patriotyczna i jedynie słuszna organizacja, gdyż frustracji społecznej i chaosu aksjologicznego, na których można pogrywać dla własnych celów, niestety zawsze mamy w dostatku, bez względu na to na jakim kontynencie żyjemy.