o może Mariusz Ostrowski w odsłonie skrytego zabójcy z ciężkimi przeżyciami z dzieciństwa czy skrywającego okrucieństwo i obojętność pod maską idealnego młodzieńca i bożyszcza wszystkich prywatek
                   
o a może jednak Matylda Paszczenko – raz jako upośledzona dziewczyna z wybujałą wyobraźnią, trzeźwo patrząc na świat bez nadziei na lepsze jutro czy chociażby jako wyuzdana kurwa i grająca wprost, bez fałszywego wstydu.
                   
o nie można zapomnieć też o Ireneuszu Czopie – raz jako bezbronne dziecko wtulające się w pierś matki z morderczymi wizjami – innym razem z maską mężczyzny z pozoru ambitny, tętniący życiem i szczęśliwy w małżeństwie, który tak naprawdę ukrywa dzikie rządze i niestandardowe pozycje seksualne balansujące na granicy gwałtu
                   
o warto wspomnieć też o Urszuli Gryczewskiej jako nadgorliwa matka i przewodnicząca spotkań rodzicielskich upatrująca w jedzeniu słodyczy przyczynę późniejszych problemów młodzieży z uzależnieniami czy także w roli bezwzględnej reporterki, która pod płaszczem pozornej wrażliwości i apatii stara się dorobić zawodowo
                 
  o nie można też zapomnieć o Ewie Wiśniewskiej – Audykowskiej – może trochę w cieniu, ale wspaniale uzupełnia obsadę – przedstawiając najczęściej kobiety nie radzące sobie zupełnie w życiu – upatrując całe swoje szczęście w posiadaniu faceta – czy także balansując na granicy przerysowania – kochającą matkę, która nie chce wierzyć w to co jej przedstawia rzeczywistość.
           
Widać w tej sztuce zespół, widać w niej prawdę – w sumie doliczyłam się ponad 20 scenek i akcji na scenie (spektakl trwa 200 minut) – wszystkie prawdziwe – pomimo pozorności sceny, kostiumów. Niezwykłe jest utożsamianie się z bohaterami. Przedstawione sytuacje starają się ukazać moment powstawania agresji – najpierw tej wewnątrz – niegroźnej jak to sobie zawsze tłumaczymy – która w końcu doprowadza do nieszczęścia – tutaj symbolizuje to ISOBEL.