Możemy przyjrzeć się z bliska amerykańskim żołnierzom, którzy wcale nie myślą o bohaterstwie – są przerażeni wojną i pragną po prostu przeżyć. A jednocześnie, indoktrynowani przez dowódców, nie traktują Irakijczyków jak ludzi i w każdym z nich widzą potencjalnego terrorystę, którego trzeba zlikwidować. Poznajemy też irackich rebeliantów, którzy opowiadają o swoich racjach i przedstawiają motywacje walki. Są oni ludźmi pełnymi determinacji, którzy na każdy możliwy sposób pragną pokonać znienawidzonego okupanta. Wreszcie – widzimy zwykłych irackich cywili, którzy żyją gdzieś pomiędzy amerykańskim wojskiem i terrorystami. Oni pragną po prostu żyć dalej, kochać, pracować i bawić się, marzą przede wszystkim o normalności. Najmniejsze skrawki zwykłej codzienności są dla nich jedyną możliwą ucieczką przed szaleństwem wojny. Ta zwykła codzienność przerywana jest jednak wybuchami bomb i interwencjami amerykańskich żołnierzy. Ta zwykła codzienność, wobec horroru wojny, na którą zostali skazani, właściwie nie istnieje.



Film Broomfielda jest przejmującym studium wojennego dramatu i jednocześnie doskonałym studium psychiki bohaterów, których losy w pewnym tragicznym momencie się połączą. Stanowi on też świetny obraz absurdu wojny, w której za ten sam czyn żołnierz zostaje uhonorowany orderem (zlikwidowanie kilkunastu potencjalnych terrorystów), a później postawiony pod sądem (potencjalni terroryści okazali się całkowicie niewinni). Okazuje się, że granica pomiędzy wielkim bohaterstwem i zwykłą zbrodnią jest więc bardzo niewyraźna i cienka. I choć od wieków śni się wszystkim największym generałom tego świata - to tak naprawdę wcale nie istnieje.
                                                                                                                                                       kcz