Oglądam film Nic śmiesznego. Niby słonecznie, ale tak jakoś mało radośnie, żeby znów nie użyć słowa szaro. Biały wan mknie po wiejskiej drodze, wysiada Cezary Pazura z zgniłozielonej kurtce i Marek Kondrat na czarno. Już nawet słońce zaszło. Błoto. Znowu jest szaro. Tylko ten „Las krzyży” dalej śmieszy.

Matki, żony i kochanki. W pamięci scena, w której chłopak wisi na bramce. Wcześniej rozmowa małżonków w biurze. Już trochę bardziej nowocześnie, widać komputery, ale brakuje radości i uśmiechy jakieś takie sztuczne.

Ale potem przypominam sobie o Magdzie M., Kryminalnych, przecież to jest ta sama Polska ale tutaj widać radość, widać słońce. Zaryzykuje i powiem, że widać szczeście...

Pamiętam, że gdy firma projektująca logo Polski zrobiła ankietę, nasz kraj był kojarzony z trzema rzeczami: brudem, zimnem i szarością. Ale czy naprawdę tak jest?  Jest coś specyficznego w okresie od roku '89. Przecież nie możemy zarzucić serialowi Alternatywy 4 czy świetnej komedii Nie lubię poniedziałku, że są smutne, ciemne czy bez życia.Wręcz przeciwnie. Może to skuteczne działanie propagandy, a może ludzie wtedy byli inni? Porównajmy stop klatki z jakimkolwiek polskim filmem z lat 90. Jest różnica?

                          
Wszystko, co pozostawił nam komunizm było szare. Pałac kultury, choć może na niektórych robi wrażenie jest szary i jedynie reklamy troszkę go ożywiają, ale to nadal smutny budynek w centrum miasta, ba, w centrum stolicy. Szare ulice, szare, popękane chodniki, wydaje się, że nawet trawa nie jest do końca zielona. I tylko błękitne niebo. Takie samo dla wszystkich.