Uwikłani w etyczne dylematy, stający wobec niejednoznacznych sytuacji i trudnych decyzji bohaterowie pierwszoplanowi pozostają dla znających książkę atrakcyjni. Tracą jednak ci drugoplanowi, wraz ze swymi mniej istotnymi dla przebiegu fabuły wątkami. Szkoda zwłaszcza interesującej postaci Petrusa (Eriq Ebouaney), który u Coetzeego pozostawał chyba najbardziej dwuznaczny i trudny dla czytelnika do "rozpracowania". W filmie to raczej idiotycznie uśmiechnięty dziwak. Niestety zabrakło również odpowiednio rozwiniętej historii Bev Shav, kobiety, zajmującej się usypianiem starych, schorowanych zwierząt - symbolizującej przemijanie. Zrezygnowanie w filmie z tych wątków nie wydaje się jednak uproszczeniem, lecz zawężeniem - bogactwa książki Coetzeego nie sposób było przenieść w całości.
O ile zatem okrojenie filmu z drugoplanowych postaci kosztem klarowniejszego wygrania głównej historii wydaje się zrozumiałe, o tyle zabrakło bardzo ważnej sceny, jeśli chodzi o dokonującą się przemianę Luriego. Tej mianowicie, gdzie odwiedza on rodzinę nastoletniej dziewczyny, z którą łączył go krótkotrwały romans. Wcześniej przed zwołaną przez uczelnię komisją przyznał się do winy, lecz odmówił usprawiedliwienia własnego postępowania. Na domowym obiedzie, w którym uczestniczą rodzice jego byłej kochanki, przedstawia on w książce argumenty na swoją obronę.
Jako całość filmowa „Hańba" jednak przekonuje. Udało się reżyserowi oddać ciężar poruszanych w pierwowzorze kwestii, jak również zachować charakterystyczny klimat powieści. Co ważne, nie próbował on wyjaśniać tego, czego Coetzee nie dopowiedział, na przykład motywacji Melanie. Podobnie zawieszone zostają odpowiedzi na inne stawiane pytania. Nie jest ujmą nie znać na nie odpowiedzi, a zadanie ich wymaga odwagi. I choć Jacobs tylko te pytania powtórzył - wypowiedział je własnym głosem, umiejętnie zaakcentował i nie zająknął się.