Sam konkurs jest konkursem uznawanym za prestiżowy i jeden z ważniejszych europejskich konkursów (w dodatku rozszerzył się także na konkurs tzw. „dziecięcej Eurowizji” a także konkursy taneczny i muzyczny); warto wspomnieć, że jego znanymi uczestnikami byli np. szwedzka grupa ABBA czy kanadyjska piosenkarka Celine Dion.
                              W tym roku mamy dwa półfinały: 20 maja i 22 maja oraz finał 24 maja. Jak wypadła pierwsza półfinałowa dziewiętnastka? 
                              Generalny charakter konkursu i utworów, zaprezentowanych przez pierwszą półfinałową dziewiętnastkę najwyraźniej kręcił się wokół dwóch linii: linii ballad, występów bardziej kameralnych i podpadających pod klasykę (np. Polska, Norwegia, Izrael, Rumunia) oraz linii kabaretowej, skoncentrowanej na głośnym, niekoniecznie dobrym show (np. Belgia, Irlandia (!) ).
                              Naprzód, wielkie uznanie dla polskiej reprezentacji, za którą - w końcu!- nie trzeba było się wstydzić. Isis Gee ze swoim For life udowodniła, że Polska potrafi (choć niekoniecznie poprzez Polkę…) stworzyć coś nietuzinkowego, wyjątkowego i oryginalnego, coś, co wybiega poza dotychczasowy poziom konkursu, coś, co określiłabym nowym, świeżym powiewem na miarę rewelacyjnego irlandzkiego Every song is a cry for love Briana Kennedy’ego z 2006 r. For Life ze swoją świetną aranżacją i linią melodyczną było wg mnie jednym z lepszych utworów tegorocznej edycji, wyłamującym się (wreszcie) z popularnego eurowizyjnego kanonu „usiasusia” zaprawionego disco polo i nutą horrendalnego przerostu formy nad treścią; podobnym „cacuszkiem” okazał się też Hold on be strong - utwór reprezentacji Norwegii. Jak się okazało, nie jestem odosobniona w swojej decyzji, albowiem zarówno Gee jak i Maria, reprezentantka Norwegii, zakwalifikowała się do finału. Wielkie brawa!