Utrzymując wszelkie proporcje, Stallone jest filmowym odpowiednikiem Piotra Rubika. Począwszy od 1976 roku, gdy powstała pierwsza część przygód Włoskiego Ogiera, jego znakiem firmowym była miałkość i schematyczność. Sylvester gra na tanich emocjach, wkłada w usta bohaterów banalne prawdy życiowe, w tle zaś sączą się chwytliwe melodie Billa Contiego i nieśmiertelne "Oko Tygrysa". A jednak świat pokochał boksera z Filadelfii, bo uosabia on amerykańskie marzenie kariery "od zera do bohatera". Gdy w pierwszej części poznajemy Rocky’ego, zajmuje się niezbyt pochlebną profesją ściągającego długi. Jak to jednak w życiu bywa, wszystko zmienia się pod wpływem uczucia. Balboa zakochuje się w Adrian – nieśmiałej pracownicy sklepu zoologicznego i postanawia zejść ze złej drogi. Ponieważ jedyne na czym się zna to bicie innych, stawia na boks. Dzięki determinacji, ciężkiej pracy i wyrzeczeniom Rocky osiąga sukces, zdobywając pas mistrzowski. Reszta jest historią chwalebnego herosa, któremu los nie szczędził po drodze przykrych niespodzianek. W III części zmaga się on z problemem wypalenia i braku motywacji, na zawał umiera też Mickey – jego trener. W IV najlepszego przyjaciela Rocky’ego Apollo Creeda (świetna kreacja Carla Weathersa) masakruje w ringu nafaszerowany sterydami Rosjanin Ivan Drago, w V wreszcie Balboa bankrutuje i zostaje zmuszony do powrotu na stare śmieci – z wystawnej willi na obskurne przedmieścia Filadelfii. Zawsze potrafił jednak pokonać przeciwności, w imię najprostszej hollywoodzkiej zasady, że dobro zawsze wygrywa ze złem…

Od czasu nakręcenia ostatniej części, czyli przez 15 lat, w życiu tytułowego bohatera zmieniło się sporo. Zmarła Adrian, a syn, dla którego nazwisko Balboa jest w życiu zbyt dużym balastem, odwrócił się od ojca. Jedynie Paullie, starszy brat Adrian i swoisty Sancho Pansa stallonowskiego Don Kichota pozostał taki, jak dawniej – marudzący i gderliwy. W nowej rzeczywistości Rocky prowadzi małą restaurację (Paullie genialnie kwituje ją mówiąc: „banda Meksykańców robiących włoskie żarcie”), w której pozuje z gośćmi do zdjęć i na zawołanie opowiada do znudzenia ciekawostki ze swej kariery. I to jest główny temat tego filmu – życie po życiu zawodowego sportowca, który poświęcił wszystko, aby osiągnąć sukces, a po zakończeniu kariery zostaje z niczym. Historia sportu zna wiele takich przypadków. Rocky ma co prawda swoją restaurację, ale w gruncie rzeczy też jest człowiekiem przegranym. Nie mając żadnych widoków na przyszłość spędza czas wspominając szczęśliwe chwile i dni dawnej chwały. Nagle pojawia się szansa na wyjście z marazmu. Jedna ze stacji telewizyjnych przeprowadza dla zabawy komputerową symulację walki Rocky’ego z obecnym mistrzem Masonem Dixonem (dobra rola Antonio Tarvera, nota bene czołowego boksera świata), którą wygrywa Balboa. Dodając do tego złośliwe docinki komentatorów sugerujących, że Mason nigdy nie zmierzył się w swej karierze z prawdziwym wyzwaniem, jego promotor postanawia zorganizować pojedynek obu panów.