Nie chodzi o to, że nie chciałabym schudnąć. Owszem, chciałabym. Chciałabym tego najbardziej na świecie. Nawet nikt nie zdaje sobie sprawy jak marzę o tym, jak płaczę ciągle zasypiając w poduszkę, żeby nikt nie widział. Bo oni myślą, że jestem silna. Że nie dotyka mnie to jak nazywają mnie "pączuszkiem". Siostra dała radę. Uległa im, poszła do lekarza, rozpisał jej dietę, widziałam jak brała Obesan i faktycznie mniej jadła. Potem "znormalniała". Tak mama mówi. Nie rzuca się już na jedzenie, tylko "je jak człowiek". Jest mi jeszcze bardziej przykro. Jakbym była małpą. Która nie potrafi powstrzymać tak "prymitywnej potrzeby" jaką jest jedzenie. Powstrzymam. Tylko jeszcze nie teraz. Najpierw muszę odpocząć. A wy wszyscy dajcie mi spokój.